Dag 24 & 25: De terugreis

Scottsdale (AZ) – PHX – SAN – LHR – AMS – Den Bosch

Jeetje, wat een nacht weer… Dit warme weer is echt niets voor ons. De airco heeft goed hard aangestaan, maar gaat tijdens het slapen altijd uit (het geeft herrie plus de tocht die het geeft over je lichaam is niet prettig). Rond half vier worden we beide wakker. Martijn heeft weer last van benauwdheid. De airco gaat weer aan, maar helpt niet echt. Hij heeft last van zuchten die hem in de weg zitten. Na een half uur geeft hij het op en om mij niet tot last te zijn, kleed hij zich aan en gaat buiten de kamer bij de lift zitten. Ze hebben daar een verzameling aan boeken en tijdschriften liggen. Ondertussen heeft hij wel slaappillen genomen, maar deze dienen natuurlijk nog in te werken. Vaak duurt dit een uur. Als hij na drie kwartier weer terug op de kamer is, wordt ik weer wakker. Al heb ik meer gedut als geslapen in die drie kwartier. De pillen beginnen zijn werk te doen, hij gaat liggen en binnen twee minuten is hij weg. Hij wel… Al val ik ook redelijk snel weer in slaap.

Dan gaat om half 9 de wekker. Ik voel me redelijk uitgeslapen, maar Martijn geeft aan dat hij toch nog wel moe is. Ach, wellicht lukt het dan ook beter om de lange vlucht naar huis te kunnen slapen. Lekker moe het vliegtuig in. Maarja, we vliegen pas om 17.00 uur, dus zullen we de dag nog door moeten komen.

We kleden ons aan en lopen naar het ontbijt. De laatste voor deze vakantie. Een beetje jammer dat ze hier ook alles naar onze zin hebben, aangezien we ook nog een lunch op de planning hebben staan. Te veel ontbijten is dan natuurlijk zonde. Als we na het ontbijt weer terug op de kamer zijn, doet Martijn toch nog even zijn ogen dicht. We hoeven pas om 12.00 uur te checken, dus kunnen rustig aan doen. Ik neem ondertussen een douche. Oh, wat zijn die douches van de Sleep Inn toch altijd heerlijk. Het is een douchecabine in plaats van dat je in zo’n bad moet stappen en zo heerlijk ruim ook. Afgelopen weken zoveel verschillende douches gehad. Bij twee kon Martijn gewoon óók onder staan, dat maken we niet veel mee. En bij één kon ik er zelfs niet onder staan. Dat de douchekoppen laag hangen in Amerika zijn we gewend, maar zó laag.. dat hadden we nog niet meegemaakt.

Nadat ik weer fris en fruitig ben, kijk ik nog een aflevering GTST en op de achtergrond heb ik de livebeelden van Maarten van der Weijden aan staan. Inmiddels is hij net aangekomen in Workum. Top prestatie! Hopelijk lukt het hem nu wel, alle elf steden. Dan wordt Martijn wakker en springt hij ook even onder douche. Stappen we beide mooi fris en fruitig het vliegtuig in. We pakken onze koffers in (heerlijk dat we dat gisterenavond al gedaan hebben, scheelt zoveel… ). Martijn komt uiteindelijk uit op 23.2 kilogram en ik op nog geen 19. Iets voor twaalf checken we uit. De planning is om rond 14.00 uur bij Alamo de auto in te leveren, wat ons nu dus nog een goed twee uur de tijd geeft om wat te ondernemen. Zoals al gezegd: lunch. We stellen de Tom Tom in op Tilted Kilt in downtown Phoenix. Circa een half uurtje rijden. Onderweg is het vrij rustig op de weg. Geen last van werkverkeer natuurlijk, nu het zaterdag is.

Tegenover Tilted Kilt kunnen we de auto parkeren op een parkeerterrein. Kost voor de zaterdag 10 dollar. En dat terwijl we er eigenlijk maar een paar uur zijn. Naja ach, het is niet anders. Geen zin om geheel downtown af te rijden om te kijken of het nog goedkoper kan.

We lopen Tilted Kilt binnen en worden door een prachtige jongedame naar een tafeltje gebracht. Tilted Kilt is wat ze noemen een zogenaamde ‘Breastorant’. Het gaat vooral om de dames hier. Maar verder is het gewoon een restaurant als ieder ander. Ook veel televisies aan de muur wat sport uitzend en lekker eten en drinken serveert. We besluiten geen sandwich of iets dergelijks te nemen, omdat we een beetje bang zijn dat deze mega groot zijn. Dat is nou ook weer niet de bedoeling. We nemen twee voorgerechten om te delen: mozzarella sticks en totchos. Maar als Marley, zo heet onze prachtige serveerster, ons eten komt brengen, zien we dat we het met alleen de totchos ook wel afgekund hadden. Jeetje, wat een bak van dingen.

Smaken doet het in ieder geval erg goed. Als we ons eten op hebben, vragen we of we de cola light mee mogen nemen in een ‘to go cup’, want deze heeft ze natuurlijk nét weer bijgevuld (heerlijk hoor, die Amerikaanse service met gratis refills… maar ik houd daardoor altijd zoveel drinken over). Als ze de rekening komt brengen, vraag ik of ze met Martijn op de foto wil. Uiteraard wil ze dat. Sterker nog, dat is _bijna_ de bedoeling hier

Eenmaal buiten lopen we nog wat door downtown Phoenix. Het ziet er erg gezellig uit allemaal, al is het erg rustig. Blijkbaar is het nog te vroeg voor wat reuring. Maar aan de vele barretjes te zien, zouden wij ons hier prima ’s avonds kunnen vermaken. Toch maar een keer een paar overnachtingen in Downtown Phoenix plannen.

Rond 14.00 uur zijn we terug bij onze auto en zien we een stelletje net aan komen rijden. Aangezien wij betaald hebben voor de gehele dag (kon op zaterdag niet anders), geven wij ons bonnetje aan hun. Zonde om zo weg te gooien, toch? In een goed zes minuten rijden we naar de Car Rental Return van Alamo. We parkeren de auto en meteen komt er een mannetje naar ons toe om alles te controleren en hem af te scannen. Sinds gisterenavond zijn we een deel van de auto kwijt. Ofja, net achter de linker zijspiegel ontbreekt een zwart onderdeel. Een kapje. Geen idee hoe we die kwijt zijn geraakt. Niets wijst erop dat we iets geraakt hebben. Wellicht heeft deze iemand gewoon eraf gehaald? Geen idee. Maar het is allemaal geen probleem, want we zijn tenslotte All-Inclusive verzekerd. Ook geven we door dat de auto binnenkort nieuwe olie moet hebben. Ook dit kwam gisteren ineens als melding.

Het wordt allemaal genoteerd en wij beginnen met het pakken van de koffers. Dat gaat vrij snel, want vrijwel alles is natuurlijk al opgeborgen in de koffers. Net voordat we willen vertrekken krijgen we nog een compliment van de man: jullie hebben heerlijk veel gereden. Zo hoort het! De teller stond begin van de vakantie op 5853 mijl en we leveren de auto nu in met 9967 mijl op de teller. Dat is omgerekend 6621 kilometer. Mwoah, dat is behoorlijk wat inderdaad. Jammer dat we nét de 10.000 mijl niet gehaald hebben op de teller.

Met de lift gaan we een verdieping naar boven. Daar staat de bus al klaar om ons naar het vliegveld te brengen. Al staan er met ons nog veel meer mensen. Het past nét niet. We besluiten om de volgende bus maar te pakken. Zo hutjemutje op elkaar is ook niets. In nog geen twee minuten komt de volgende bus al aanrijden. Top. Als we bij terminal 4 uitstappen, geven we de buschauffeur onze vier overgebleven flesjes water. Lekker koud, dat vindt hij vast niet erg met dit warme weer. Eenmaal binnen in de vertrekhal bekijken we waar we moeten zijn. Iets verderop zit American Airlines en via een zuil printen we twee bagagelabels voor de koffer.

Dan leveren we onze koffers in en gaan we even op een bankje zitten om onze eigen twee flesjes water op te drinken.

Dan lopen we richting onze gate. Maar uiteraard eerst door de bagagecheck. Er zijn maar twee rijen geopend en het duurt een minuut of twintig voor we er doorheen zijn. Uiteraard wordt de bak waar onze Tom Tom mat in ligt er weer uitgehaald voor een check. Ook hebben we daar nog wat repen van Cambridge in liggen. Ze worden gecontroleerd met een strookje op drugs, maar dat wordt al snel goed bevonden. Ofcourse, d’oh Als we bij de gate aankomen, nemen we plaats op een bankje. Het boarden zal in een half uur beginnen. Er is gratis wifi op het vliegveld, dus we vermaken ons prima.

Dan beginnen ze rond half 5 met boarden en ondanks dat we in groep 6 zijn ingedeeld, zijn we snel aan de beurt. We zitten op rij 21 E en F, maar er zit al een mevrouw op mijn stoel. Ze kijkt wat verbaast en vraagt op welke stoel ze dan zit. Op 21F mevrouw. Oh, ik zit op 21A,… sorry hoor. Ach ja. Op stoel 21 D zit een oudere dame. Hopelijk hoeven we niet veel naar het toilet, want dat is ook weer zo sneu om haar steeds lastig te vallen. Al kunnen we het ons niet voorstellen, de vlucht duurt immers maar een goed uur. Dat lukt me wel om op te houden. Om éxact 17.00 uur gaan we taxiën en om 17.11 uur gaan we de lucht in. Dag Phoenix… Dag Arizona…

American Airlines heeft op deze vlucht gratis wifi tot beschikking. Dat wil zeggen, voor alleen het entertainment gedeelte. Je kunt zo via de telefoon een filmpje of serie kijken. En hartstikke handig, ze hebben ook nog eens voor je telefoon een leuk standaardje in de stoel gemaakt. Ik kijk een aflevering van Friends, terwijl Martijn wat in de tijdschriften van American Airlines leest. Ondertussen worden er pretzels en drinken uitgedeeld. Nog voordat ik mijn water op heb, gaan we alweer landen. Zo’n uurtje is snel voorbij.

Uiteraard moeten we nog even wachten voordat de slurf goed en wel aan het vliegtuig vast zit. Ondertussen zijn ze ook al de koffers aan het uitladen. En kijk nou toch, onze beide koffers zijn meegekomen. Top!

We stappen het vliegtuig uit en bekijken op de schermen naar welke gate we nu naar toe moeten. Naar gate 51. Dat is een stukje lopen en als we bij de gate aankomen, is het nog vrij rustig.

We nemen plaats op een paar loungebanken en sluiten de laptop aan op het stroomnetwerk. Altijd handig als deze geheel opgeladen mee het vliegtuig in gaat. Ik maak alvast een beginnetje aan het verslag en dan wordt ‘Kloen’ ineens opgeroepen. Martijn meldt zich bij de balie. Er is niets ernstigs aan de hand, maar ze willen alleen een bagagecheck doen. Dat wil zeggen, ze willen de nummers van onze koffers controleren. Bij het labelen van de koffers in Phoenix hebben we een controlenummer gekregen, wat je ten alle tijden bij je paspoort moet houden. Dat is voor bijvoorbeeld als je koffer kwijt bent, dan kunnen ze met dat nummer traceren waar je koffer is. Wij zijn vanuit het vliegtuig meteen naar de gate gelopen en zijn geen security- of bagagecheck gepasseerd. Dus willen ze nu verifiëren of de personen van de koffers ook daadwerkelijk mee op de vlucht gaan. Nou, dat gaan we hoor. Present! Weten we meteen dat de koffers in ieder geval ook meegaan naar Londen.

Dan om kwart over 8 gaan we boarden. We zijn ingedeeld in groep 4. Het instappen gaat vrij vlot, al is er wel even een rij in de slurf.

Dit keer zit er niemand verkeerd op onze zitplaats. We zitten op rij 31 J en K. Ik naast het raam en Martijn in het midden. Naast ons komt een jonge dame zitten. Is weer eens wat anders als de oudere dame van net.

Tien over 9 ’s avonds gaan we de lucht in. Al vrij snel komen ze langs met wat pretzels. Martijn en ik bestellen er beide een biertje bij.

Een goed uur later delen ze het avondeten uit. We kunnen kiezen uit pasta met basilicum of chicken curry. Martijn neemt de curry en ik de pasta. De curry is volgens Martijn alleen wat droog. Hm, jammer… Mijn pasta smaakt prima!

Als we het eten op hebben, nemen we beide van die slaappillen van de walmart. Hopelijk lukt het ons om in ieder geval nog wat slaap mee te pikken. Als ons eten op is en de spullen opgehaald zijn, doen we de ogen dicht. Altijd lastig om de juiste houding proberen te vinden. Blijkbaar hebben we toch even kunnen slapen. Althans, veel weg kunnen dommelen, want als we wakker worden hoeven we nog maar twee-en-een-half uur. De cabine is nog donker en onze buurvrouw slaapt ook nog. Oef, nu gaan we iets vervelends doen… haar wakker maken, want ik moet toch écht even gaan plassen.

Half wakker kijk ik een aflevering van Fuller House en een uur voor landing krijgen we ons ontbijt. Al is het in Londen en Nederland natuurlijk gewoon al middag. We kunnen kiezen uit een burrito met kalkoen en ei, of een burrito met romige champignons en spinazie. Wij kiezen voor deze laatste. De inhoud van de burrito smaakt lekker, maar de omhulsel zelf is echt te triest voor woorden. Het is één kleffe boel.

Dan wordt de daling ingezet en om 14.02 uur staan we weer op Europese bodem.

Als we uitgestapt zijn, kijken we op de schermen of we al kunnen zien waar onze volgende vlucht vandaan vliegt. Maar zoals altijd op Heathrow, dat wordt pas op het allerlaatst bekend gemaakt. We vervolgen onze weg en via de security/bagage check staan we in terminal 5. Ook bekend terrein voor ons. Omdat we een overstap hebben van 2.5 uur besluiten we om eens rustig aan te gaan doen en ergens wat te gaan eten. We lopen wat rond, maar komen uiteindelijk toch weer uit waar we eigenlijk altijd eten: bij de Giraffe. We bestellen beide een biertje (want het is nog vakantie) en Martijn gaat voor de Thai Duck Stir Fry en ik neem de Chicken Teriyaki Bowl.

Ondertussen videochat ik wat met mijn ouders. Zij hebben onze katten al opgehaald bij het pension en komen daarna naar Schiphol om ons daar op te pikken. Toch leuk om onze ‘kinders’ al op beeld te zien. Al snappen ze er niet veel van, volgens mij.

Na het eten lopen we naar beneden. Op de borden staat aangegeven dat over een minuut of tien bekend gemaakt wordt waar onze gate is. Dit blijkt A12 te zijn.

Vrijwel om de hoek waar we zitten. We verplaatsen ons naar de gate en niet veel later mogen we instappen. Dit keer zitten we op stoelen 19 A en B en ook nu zit er weer iemand naast ons. Ditmaal is het een jongeman.

Als we goed en wel zitten, wordt er medegedeeld dat we het tijdslot hebben gemist om te vertrekken. We zullen dus een goed half uur later kunnen vertrekken.

Als we om half 7 gaan taxiën, staan er een boel vliegtuigen voor ons die ook de lucht in willen. Eerst gaat een vliegtuig van British Airways, dan is FinnAir aan de buurt en nadat het vliegtuig van Turkish Airlines de lucht is gegaan, mogen wij dan toch eindelijk en zitten we om 18.54 uur in de lucht.

Het is een korte vlucht en geen entertainment zoals een schermpje aan boord. Dus veelal sluiten we nog even de ogen. Een half uur later zien we de Nederlandse kust. Jeuh! En vijf minuten later zijn we geland op de polderbaan. Dat wordt eerst nog een half uur taxiën naar de gate dus…

Iets voor 21.00 uur stappen we uit het vliegtuig. Jeetje, we zijn gewoon weer in Nederland… We lopen richting de marechaussee. Daar is het redelijk druk. We gaan via de selfscan en dan lopen we weer op tussen de winkels, op weg naar de bagagebanden. Als we daar aankomen, zien we dat alle bagage van de vlucht al gelost zijn. Jeetje, hebben we dan zo lang over dat stukje gedaan? Martijn pakt zijn koffer van de band en… uh, waar is de mijne? We zien nérgens een rode koffer. Er staan ook een paar koffers langs de band, maar ook daar zit hij niet tussen. Jeetje zeg, is mijn koffer gewoon niet meegekomen. Dat hebben we op al die jaren reizen nog nooit meegemaakt. Gelukkig is het op de terugweg. Op de heenweg lijkt het me een stuk lastiger. We lopen naar Aviapartners, wat gewoon tegen de bagageband aan zit waar onze koffers afgedropt zijn (bagageband 2) en maken melding van mijn vermiste koffer. Ik vul een formulier en daarna noteert de dame nog wat informatie van de koffer zoals hoe hij eruit zag en wat onze vluchten zijn geweest. We krijgen ook het vermissingsrapport mee en ervaring leert dat de koffer binnen 48 uur weer teruggevonden is. Dan maken ze een afspraak met me om de koffer weer thuis af te kunnen leveren. Dus dat is nu even afwachten (Edit: maandag-middag zijn we gebeld dat de koffer gevonden is en dat  ze deze op dinsdag kunnen afleveren)

Vervolgens lopen we de aankomsthal in en daar wachten mijn ouders op ons. Veel van onze verhalen hoeven we niet meer te vertellen (super handig, zo’n blog ) maar er is nog genoeg om bij te kletsen. De auto staat geparkeerd op P1 en dan rijden we terug richting Den Bosch. Wel met een behoorlijke vertraging. Op de A2 zijn maar twee rijstroken beschikbaar in verband met wegwerkzaamheden. Pas na 11-en komen we thuis en kunnen we eindelijk weer knuffelen met onze kindjes!

Aantal gereden mijlen: 25 (40 km)
Weertype: warm en zonnig

Dag 23: PIMA Air & Space Museum & Biosphere 2

Tucson (AZ) – Scottsdale (AZ)

Rond een uur of zes worden we wakker van één of ander raar geluid van de koelkast. Hij maakt een vreselijk zoem-geluid. Alsof er een boze strontvlieg in de koelkast opgesloten zit. Martijn pakt zijn oordoppen erbij, maar ik denk een andere oplossing te hebben. Ik draai wat aan de temperatuurmeter van de koelkast en voila, opgelost Kunnen we toch nog een paar uurtjes slaap meepakken.

Dan gaat om 8 uur de wekker. Rustig worden we wakker, kleden we ons aan en lopen naar het ontbijt. En dat gaat er weer goed in. Ze hebben zelfs heerlijke vanille yoghurt. We nemen meteen een bagagetrolley mee naar de kamer. We pakken ons hele zooitje weer in en zijn dan om kwart over 9 onderweg naar het PIMA Air & Space Museum. We hebben daar om 11.00 uur de boneyard-tour, maar moeten ons al om 10.00 uur melden.

Om exact kwart voor tien rijden we de parkeerplaats op van PIMA. We kunnen de auto mooi parkeren onder de zonnepanelen, zodat de auto lekker koel blijft. We melden ons bij de balie van het museum en laten onze paspoorten zien. Dan kijkt ze op haar papiertje en daar ziet ze dat onze gegevens nog niet helemaal compleet waren ingevuld. Iets wat verbijsterd kijken we haar aan. Hoe zo dat niet? Dat hebben we twee weken geleden ingevuld. Maar blijkbaar is dat niet helemaal goed doorgekomen, of althans… niet alle velden waren goed ingevuld. We begrijpen hier niets van. Je krijgt ook geen foutmelding of een mail dat er nog gegevens ontbreken. Lekker handig weer. We kregen later nog wel een mail dat we de gegevens in moesten vullen, maar als je deze al ingevuld had, dan kun je het mailtje als niet ontvangen beschouwen. Maar dát bleek dus een waarschuwingsmailtje te zijn dat de gegevens nog niet helemaal compleet was ingevuld. Nou, dat is uit het mailtje niet af te lezen hoor. Jeetje zeg. En het leuke is ‘krijg je geen toegang, het geld ben je toch kwijt, á 21 dollar per persoon’.

We kunnen de gegevens ook nu niet invullen, want er gaat een hele screening aan vooraf. Het enige wat dus ontbrak aan onze gegevens is dat we uit Nederland komen. Onze paspoortgegevens klopten verder wel. Maar helaas, we krijgen geen toegang. Een beetje beteuterd, lichtelijk geïrriteerd en verbijsterd staan we erbij. Wat nu? Ze kan er verder natuurlijk ook niets aan doen. Ze biedt ons aan om voor het geld wat we nu betaald hebben voor de Boneyard Tour toegang te geven voor het museum en de tramtour welke buiten rond gaat. Nou ja ach, we moeten iets he. We zijn nu toch hier.

We krijgen kaarten voor de tramtour van 11.00 uur en lopen wat rond in het museum. Het zijn wel gave vliegtuigen zeg. Veel gevechtsvliegtuigen, maar ook helikopters. De ene ziet er nog toffer uit dan de ander.

Martijn weet er veel over te vertellen. Hij had vroeger een paar van dit soort vliegtuigen als bouwpakket. Het kleine jongetje in hem komt weer helemaal naar boven. Dan wandelen we naar buiten. Had ik deze vakantie al eens gezegd dat het warm is? Het is inmiddels weer tegen de veertig graden. Pfff… En zoals we begrijpen, wordt het dit weer volgende week ook in Nederland. Top. Om 10.50 uur komt de tram voorrijden. We worden verwelkomt door Bob en Bob. De ene is de chauffeur en de andere de verteller. Ze zijn beide al op leeftijd. Bob 1 was vroeger een aircraft dispatcher en Bob 2 is een luchtmachtpiloot geweest en heeft F-16 en andere vliegtuigen gevlogen. We rijden wat over het terrein en Bob 2 weet er veel over te vertellen.

Na drie kwartier is de tour voorbij en worden we afgedropt bij het 390th Memorial Museum. Deze voerden in WO II vluchten uit in Europa. Omdat we oorspronkelijk bij de Boneyard-tour niets mee mochten nemen, hebben we nu geen water bij ons. Maar we hebben echt té veel dorst door de droogte. We besluiten dan ook om snel door de hal te lopen en dan terug te gaan naar de auto.

Het terrein bestaat uit nog meer hangars waar je kunt kijken, maar we willen eigenlijk richting Phoenix. Wel via de alternatieve route wat ongeveer een uur of vijf rijden is in plaats van de twee uur als je via de snelweg rijdt. We stellen de Tom Tom in op onze eerste stop langs de alternatieve route: Boyce Thompson Arboreturn bij Superior. Maar in plaats van rechtstreeks er naar toe te rijden, willen we via Oracle Junction en Winkelman. Dat is via de AZ-177.

Als we een uur onderweg zijn, zien we ineens een afslag naar Biosphere 2.

Dit is een 1,27 hectare grote constructie in Oracle (Arizona), gebouwd om een gesloten ecologisch systeem na te bootsen. In de jaren negentig is het gebruikt om te zien of mensen konden leven in een gesloten biosfeer, terwijl ze ook wetenschappelijke experimenten uitvoerden. Biosphere 2 was een belangrijke inspiratie voor Big Brother en De Gouden Kooi. Tegenwoordig wordt het door de Universiteit van Arizona gebruikt voor experimenten.

Oeh, dat klinkt eigenlijk best interessant. We rijden er heen en kijken wat de opties zijn om te bezoeken.

We parkeren de auto en voordat we naar binnenlopen, maken we nog even een plasstop. Maar wat ligt er nu voor de deur van het toilet? Ach, het is een lizzard, maar hij heeft iets aan zijn linkervoorpootje, want hij draait alleen maar rondjes. Hij kan geen kant op. Ach goss… Ik besluit om hem met een papiertje op te pakken en bij de planten te leggen. Hier op het beton bij de toiletten heeft hij sowieso geen kans van leven. Wordt hij misschien doodgetrapt door voorbijgangers. Al vermoed ik dat hij sowieso geen kans heeft, hij kan nergens heen tenslotte.

Dan lopen we naar binnen. We kunnen met de tour van 14.00 uur mee. Kosten voor deze rondleiding kost 21 dollar per persoon en zal ongeveer anderhalf uur duren. Hm, dat kost ons wel veel tijd. Maar aan de andere kant, we vinden dit wel erg interessant. We besluiten de rondleiding te doen en kunnen nog een goed kwartier even rondkijken in de giftshop, waar overigens ook al wat informatie staat uitgelegd wat Biosphere 2 is. Tien voor twee worden we verzocht om alvast naar de ingang van de Biodome te lopen. Daar zal onze tourguide ons opwachten.

Om exact twee uur worden we welkom geheten door Kate. Een nog vrij jonge dame. Ze werkte in het onderwijs en is nu voor bijna een jaar tourguide bij Biosphere 2. We krijgen eerst een filmpje van zo’n 12 minuten te zien en daarna begint de tour van zo’n 1 mijl (1,6 km) lopen door de kassen en andere ruimtes. We krijgen allemaal een headset uitgedeeld, zodat we Kate goed kunnen verstaan. Als eerste lopen we naar het regenwoud, om vervolgens via de oceaan uit te komen bij de woestijn.

Daarna komen we bij de long uit. Tijdens de experimenten begin jaren 90 werd het gebouw luchtdicht afgesloten. De hoeveelheid zuurstof in het gebouw en daarmee de luchtdruk kon flink variëren en dat verschil moest ergens naar toe anders liep men het gevaar dat de ruiten eruit geduwd konden worden of naar binnen werden gezogen. Deze enorme rubberen afsluiter kan vrij bewegen om dit verschil op te vangen. Als we de deur naar de volgende ruimte open maken zien we dit ook daadwerkelijk gebeuren. Cool!

Tijdens de tour worden we door een oudere dame aangesproken, in het Nederlands. Ze had ons horen praten en was benieuwd uit welke plaats we vandaan komen. Zij zelf woont al 54 jaar hier in Amerika, destijds verhuisd naar hier door de liefde. Oorspronkelijk komt ze uit Den Haag en gaat ze nog regelmatig terug naar Nederland, want haar moeder – bijna 101 jaar – leeft nog steeds. Erg bijzonder!

Iets voor half 4 is de tour afgelopen. Je kunt ook nog naar het aquarium en wat extra uitleg krijgen, maar wij besluiten om weer te gaan rijden. Of we nu de gehele alternatieve route nog gaan doen, weten we nog niet. Maar deze onverwachte tussenstop was zeker net zo leuk. We geven de auto weer wat te drinken. Niet te veel, want morgen mogen we de auto leeg inleveren, maar we willen nog wel in Phoenix uitkomen.

Halverwege de rit ruilen Martijn en ik van plaats en dan nemen we de afslag voor Boyce Thompson Arboretum State Park. Maar wat is dat nou weer? Het hek zit dicht!

Dan zien we op het bordje dat het park al om 3 uur sluit met als laatste toegang tot 2 uur. Jeetje zeg, wie bedenkt nu zo iets dat een State Park al om 2 uur niet meer toegankelijk is? Daar ga je toch helemaal niet vanuit. Goed, dat hadden we dus nooit gered, ook al waren we niet bij Biosphere 2 geweest. We bekijken hoe we dan de rest van de alternatieve route (via Theodore Roosevelt Lake en Tortilla Flat) kunnen rijden, maar dit blijkt toch ook zeker wel weer twee uur te zijn. En het is inmiddels net na 5-en. Laten we dat maar niet meer gaan doen. Dan zijn we mooi op tijd in het hotel, aangezien we vandaag ook nog de gehele zooi bij elkaar willen rapen om de koffers opnieuw in te pakken. We hebben bést wat dingen gekocht, dus dat wordt nog een uitdaging. Naar ons hotel is ook nog ruim een uur rijden.

Onderweg is het vrij druk op de interstate. Het is natuurlijk gewoon spitsuur. Uiteindelijk arriveren we om half 7 bij ons laatste hotel: Sleep Inn. Ook geboekt met onze punten van Choice Hotels, dus slapen hier wederom, net als afgelopen nacht, gratissss… We krijgen kamernummer 222. We keuren de kamer en ziet er prima uit. Helemaal standaard Sleep Inn, met een rond stukje muur van de douche in de kamer.

Dan halen we de koffers en ál onze zooi uit de auto. Wat is de auto dan ineens mooi leeg. Drie weken lang is de achterbank constant gevuld geweest met jassen, hoedjes, snoepjes, koelboxen, water… en weet ik wat nog allemaal meer.

Als we alles naar de kamer hebben gebracht, proberen we in te checken voor onze vluchten morgen. Alleen voor de eerste vlucht lukt het ons om stoelen uit te kiezen. Wellicht dat het straks lukt. Eerst maar eens eten. Nog voor ons vertrek van deze vakantie wisten we waar we onze laatste avond zouden gaan doorbrengen: bij Brio Tuscan Grill. Ze hebben daar gewoon dé grootste carpaccio die ik ooit gezien heb.

We rijden er in vijf minuten heen. Het is alleen even zoeken naar een parkeerplaats. De parkeergarage tegenover Brio is vol, maar aan de andere kant is er nog wel genoeg plaats in de garage.

Bij Brio worden we naar de tafel gebracht en krijgen we wat water. Martijn bestelt er ook nog een glas cola light bij. Ik hou het gewoon bij water vandaag. Uiteraard bestellen we de carpaccio. Het hoofdgerecht bestellen we nog niet. We weten nog niet of we daar genoeg plaats voor hebben. We krijgen wat brood op tafel en dan komt de carpaccio. Oef, dat ziet er goed uit! Het smaakt ook nog eens verrukkelijk.

Als we ons voorgerecht op hebben, bestellen we toch nog een pasta. Gelukkig zijn hier de porties niet zo groot. Martijn gaat voor de Spaghetti Cacio E Pepe en ik voor de Spaghetti Pesto. Ook dat smaakt erg goed. Maar een toetje gaat er niet meer bij.

We beseffen ons ineens dat dit onze laatste avond is. Toch maar even via de Walmart dan, een wijntje halen? Hm, zo lijkt het wel alsof we alcoholisten zijn, niet? Maarja, de laatste avond… Je moet eruit halen wat erin zit. Toch? Of eigenlijk je moet erin stoppen wat erin kan! We halen meteen nog wat slaappillen bij voor een vriendin van ons. Of slaappillen. Eigenlijk zijn het allergiepillen, waar ‘het slaperig worden’ een bijwerking van is. Dan zien we dat deze allergiepillen goedkoper zijn dan de slaappillen.

Hm. Er zit gewoon hetzelfde stofje in. Het is alleen een beetje raar dat op het potje van de slaappillen staat dat je er twee in mag nemen. En op het potje van de allergiepillen om de vier uur twee pillen. Maar niet meer dan zes per dag. Voor onszelf kopen we toch deze allergiepillen. Eens kijken of die ook werken. Als dat zo is, zijn die pillen natuurlijk een goedkoper. Ge bent Hollander of nie he. Besparen is the magic word. Kunnen we vaker naar de USA

Dan rijden we weer terug naar het hotel en proberen weer in te checken bij British Airways. Maar wederom kunnen we geen stoelen uitkiezen. Ook zien we niet welke stoelen we hebben. Echter, via de app lukt het ons wel om de stoelnummers te zien. Veranderen gaat niet. Maar we zitten in ieder geval naast elkaar en dat is het belangrijkste. Prima zo. Dan leggen we al onze ‘troep’ uit op bed. Goed, wie pakt wat in zijn koffer? Uiteindelijk lijkt alles erin te zitten. Martijn komt nét uit onder de 23 kilogram en de mijne zelfs nog onder de 20. Top!

De fles wijn gaat open en dan gaan we maar eens genieten van deze laatste avond… Wat we morgen precies gaan doen, weten we eigenlijk nog niet. We vliegen om 17.00 uur, dus rond een uur of twee bij het vliegveld? Ofzo? Anyway… C U in Holland!

Aantal gereden mijlen: 208 (334 km)
Weertype: de 41 graden is gepasseerd!

Dag 22: Tombstone, Saguaro National Park & Tucson Premium Outlet

Tombstone (AZ) – Tucson (AZ)

Onze cabin heeft geen donkere gordijnen, waardoor we om half 6 al wakker zijn. Buiten horen we de vogels fluiten, alsof we midden in de natuur overnachten. Het heeft wel iets, zo’n cabin. Maar praktisch is het niet. We besluiten om toch de ogen nog maar een keer dicht te doen en gelukkig kunnen we nog wat slaap meepikken. Om 8 uur gaat de wekker en stappen we onder de douche. Dat is nog niet zo gemakkelijk in zo’n cabin. Je kunt je kont niet keren in zo’n klein hokje, maar ach, het voldoet.

Daarna ruimen we alles op, pakken we de koffers en blijven we nog even binnen bij de airco zitten totdat het 10 uur. Dan moeten we namelijk uitchecken. Echter, er is geen receptie of iets dergelijks, dus worden we verzocht om de sleutel achter te laten op de tafel.

Iets na 10 rijden we met de auto naar het oude gedeelte van Tombstone. Dat is een goed drie straten verder, maar de auto kunnen we overal gratis parkeren, dus wel zo handig om met de auto naar ‘het centrum’ te gaan. Pas om 11 uur is de eerste show van de ‘gunfight’, dus blijven we nog even in de auto zitten. Ook weer in de airco. Het is nu al warm. Graad of 27. We ontbijten met een Cambridge Reep en om 10.20 uur stappen we uit de auto. We lopen wat winkeltjes binnen en rond kwart voor 11 staan we bij O.K. Corral.

Daar zou de gunfight namelijk plaatsvinden. We zijn alleen in de veronderstelling dat dit gewoon buiten op straat gebeurd, maar dit blijkt niet het geval. Je kunt kaartjes voor 10 dollar per persoon kopen en dan achter buiten bij O.K. Corral voeren ze dan een stukje op.

In eerste instantie willen we dit eigenlijk niet doen, commercieel gedoe. Maarja, je bent er maar één keer. Het hoort er toch een beetje bij he. Dus kopen we alsnog kaarten. Via de achterdeur lopen we weer naar buiten en nemen plaats op de tribune. Dan begint het toneelstukje. Het is over the top acteerwerk, maar dat maakt het wel weer leuk. Na ongeveer twintig minuten begint het schieten en dat is in een seconde of 15 ook weer gebeurd. Na de show mag je met de mannen op de foto. Ze zijn vooral in trek bij de kleinere kinderen. Leuk toch?

Bij de tickets zit ook een historisch diorama show wat naast O.K. Corral zit. Deze is elk heel uur, dus we hebben nog even tijd voordat dat begint. We kopen een ijsje en gaan even heerlijk in de schaduw op een bankje zitten. Om ons heen zijn verschillende mannen aan het roepen dat die en die show zo direct begint. Een soort proppers dus. Dan is het bijna twaalf uur en lopen we naar Tombstone Historama. Het is een klein zaaltje, half gevuld. Dan begint de show. Als eerste zien we een soort rots wat met papier-maché in elkaar gezet is. En wordt het verhaal vertelt hoe Tombstone begonnen is. De rots met in elkaar gefröbelde huisjes en poppetjes wordt afgewisseld met een filmdoek wat omlaag komt. Zodra het doek weer omhoog gaat, zie je dat de papier-maché rots een kwartslag gedraaid is en wordt aan de hand van die huisjes, koetsjes en poppetjes een verhaal vertelt. Het is allemaal erg kneuterig en de voice-over is één of andere oude ‘filmstem’. Deze hadden we bést kunnen missen

Na de show lopen we nog wat rond, maar niet veel later zitten we in de auto. Tombstone is best een oke-stadje, maar je moet er wel voor open staan. Voor nu hebben we genoeg gezien. We tanken de auto weer vol en gaan dan op weg naar Saguaro West NP en dat blijkt een goed 1 uur en 15 minuten rijden te zijn. Dat valt reuze mee, na al die andere echte rijdagen.

Als we net Tombstone uit zijn, zien we weer een bord met ‘Border Controle’. Uiteraard, we komen nu natuurlijk vanaf het zuiden. We stoppen bij het controlehokje, ons raam gaat omlaag en de man kijkt ons aan en zegt ‘You are oke’. Nou, dat viel best mee

Om exact 14.00 uur zijn we bij Saguaro National Park, het oostpark. We lopen even door het visitor center, maar zijn alweer snel op pad met de auto. Dit park heeft een loop van 8 mijl (circa 13 km) welke je met de auto aflegt. Onderweg kun je ook bij sommige punten stoppen om te gaan wandelen. Maar dat wandelen zien we niet zo zitten. De thermometer in de auto geeft 40 graden aan! We rijden wat rond en af en toe stap ik wel even uit voor een foto te maken van een cactus.

Het ziet er mooi uit, maar na een tijdje zien ze er wel allemaal hetzelfde uit. Bij Mica View kunnen we overdekt picknicken. We nemen wat water, de pretzel chippies en humus mee. In de schaduw is het prima vol te houden, maar zodra je in de zon komt… Pfff…

Kwart over 3 zijn we helemaal rond en gaan we op weg naar het andere gedeelte van dit natuurpark. Dat ligt helemaal aan de andere kant van Tucson, in het westen. Het is net geen uur rijden. Onderweg is het redelijk druk op de weg. Dan rijden we ineens langs heel veel vliegtuigen. We rijden langs PIMA waar we morgenochtend een tour hebben. Wat leuk! En jeetje, wat veel vliegtuigen ook. Deze staan op de zogenaamde ‘boneyard’. Maar dat gaan we morgen dus van dichterbij bekijken.

Om kwart over vier arriveren we bij Saguaro NP westkant. Dat ziet er al meteen een stuk beter uit als het park in het oosten. Veel meer cactussen en zonder allerlei andere bomen tussendoor.

We rijden ook hier alleen de loop (deze is 5 mijl lang, circa 8 kilometer) en onderweg stoppen we even om een foto te kunnen maken. Rond kwart voor vijf zijn we rond en rijden we naar de Premium Outlets. We willen voor onszelf nog een paar nieuwe Skechers kopen en ook voor vrienden hebben we wat op ons lijstje staan. Verder staat een bezoekje aan de GAP Outlet ook op de planning. Het is ongeveer een half uurtje rijden. Gelukkig hoeven we niet via de drukke I-10.

We parkeren de auto en lopen dan naar de winkels. Zoals bij vele outlets is het ook hier niet overdekt. Pfff, je voelt de zon gewoon branden op je huid, door je kleding heen. Het is echt warm! Als eerste lopen we naar GAP, maar daar vinden we niet wat we nodig hebben. Dan brengen we nog een bezoekje aan de Disney Store Outlet. Vaste prik, eigenlijk En vervolgens naar Skechers. Daar slagen we voor zowel onszelf als voor onze vrienden. Top! Hopelijk past het allemaal in onze koffers hahaha… Om half 7 zijn we klaar met boodschappen doen en rijden we naar ons hotel.

Exact om 19.00 uur arriveren we bij Comfort Suites. We hebben deze nacht met punten betaald, dus zijn benieuwd wat we daarvoor terug krijgen. De receptioniste vertelt ons dat we een King Suite hebben geboekt, maar die zijn allemaal achterin en hebben geen internet. Of dat een probleem is. Ehm, ja! Geen internet is geen optie. Dan heeft ze voor ons een Double Suite. Ehm, maar dat zijn kleinere bedden, dat is dan toch een downgrade? Nee hoor, want daar heb je nóg meer ruimte als bij de King Suite, dus eigenlijk is het een upgrade. Maar een double bed is gewoon echt te klein voor ons joh. Dan geeft ze ons de keuze om gewoon voor een King te gaan. Nou, laten we dat maar doen. We mogen eerst kijken en krijgen een pasje voor kamernummer 323. We lopen de kamer binnen en zien een prachtige King kamer, maar de geur vinden we niet zo prettig. Een beetje muffig. We lopen weer terug naar de receptie en vragen of we de kamer van de Double Suite ook mogen zien. Uiteraard mag dat. Ook daar is de geur niet alles, maar het is wel wat minder erg. Alleen die bedden he. Echt te klein. Toch maar de King dan maar. Weer terug naar de receptie en daar blijkt ze nog meer King kamers te hebben en uiteindelijk belanden we in kamer 312 op de eerste verdieping. Gelukkig is er een lift aanwezig. De kamer ziet er prima uit, maar ook hier is de geur ‘mwoah’.

Waarschijnlijk is het hotel gewoon zo. Ach, het valt te overleven. Deze kamer is overigens inderdaad een ‘downgrade’, dus we krijgen wat punten terug. Ook altijd goed Omdat we met punten betaald hebben, mogen we ook twee snacks of drinken uitkiezen. Normaal mogen we dat ook, maar wij kiezen altijd voor de bonuspunten. Nu we betaald hebben mét punten, kunnen we natuurlijk niet voor de bonuspunten gaan, dus mogen we een snack per persoon uitkiezen. Prima hoor

Als we de koffers op de kamer hebben geïnstalleerd, rijden we naar Yard House. We hebben expres een hotel in de buurt van Yard House gekozen, omdat ze daar allemaal lekkere biertjes op tap hebben. Het is alleen nét wat te ver om te lopen, met dit warme weer. De teller staat momenteel op 38 graden. Met de auto ben je er snel genoeg, dus één biertje moet kunnen. We hebben tenslotte gisteren al behoorlijk wat vocht binnen gekregen.

We zijn zelf nog nooit naar deze keten geweest, dus worden in feite ont-yard vandaag. Als we naar binnen lopen, zien we de bar in het midden staan met heel veel bieren op tap. Maar dan ook echt heel erg veel. Stuk of 100? Ze hebben echt van alles.

Wow… Ik ga voor een Yard House White Ale en Martijn kiest voor een Belgisch Baptist Wit. Daarbij bestelt Martijn de Sesame Chicken & Noodles en ik ga voor de Poke Bowl. Ze hebben ook gewoon ander ‘normaal’ eten zoals steak, vis en burgers. Maar we kiezen eens voor iets anders. En dat is een goede keuze. Mijn god, wat smaakt dat lekker! Bij ons beide gaat het hele bordje leeg. Deze keten gaat op ons ‘vaste to-visit’ lijst hoor!

Als we naar de auto toe lopen, zien we naast Yard House een wijnwinkel. Of eigenlijk gewoon een ‘alcohol-winkel’. Total Wine & More heet de winkel.

Als we binnenlopen zien we echt rijen en rijen en rijen…. én rijen… vol met wijnflessen en bier. Zo ver als je maar kan kijken. Niet normaal!

Het is dat we op het eind van de vakantie zitten, anders hadden we nog wel een fles mee kunnen nemen voor onderweg. Alhoewel, daar hebben ze ook wel iets voor..

Snel maar terug naar ons hotel. Ik begin aan het verslag, terwijl Martijn naar Captain America kijkt.

Morgen ons laatste volle dag vakantie. Jeetje, wat gaat het toch altijd weer (te) snel. Op de planning staat eerst een rondleiding bij PIMA en daarna stond eigenlijk outlet shoppen. Maar dat hebben we vandaag al gedaan. Kunnen we mooi, via een alternatieve route welke we van iemand van het Alles Amerika Forum hebben gekregen, naar Phoenix toe rijden. Wordt een mooie laatste dag. Zaterdag vliegen we op zich pas om 17.00 uur, maar je kunt dan toch niet heel veel meer doen op zo’n vertrekdag. Nog maar twee nachtjes slapen…. Maar aan de andere kant,… dan kunnen we weer heerlijk knuffelen met onze Tibbe en Lizzie en dat is eigenlijk ook wel weer heel erg leuk

Aantal gereden mijlen: 162 (260 km)
Weertype: HOT

Dag 21: Chiricahua NM

Las Cruces (NM) – Tombstone (AZ)

Als we om iets over 7 de ogen open doen, kleden we ons aan en gaan dan naar het ontbijt. We worden weer van al onze gemakken voorzien. Eenmaal terug op de kamer maken we nog even een internetrondje en krijgen we van Miranda (van kattenpension Tommie.nl) nog wat foto’s toegestuurd van onze poezenkindjes. Ach wat lief!

Dan pakken we onze spullen in en haalt Martijn zo’n bagagetrolley zodat we alle spullen gemakkelijk naar de auto kunnen brengen. Altijd fijn als hotels dat hebben. Vandaag staat op zich niet veel op de planning. Alleen het park Chiricahua National Monument. Hiervoor moeten we eerst bijna drie-en-een-half uur rijden, maar we zijn beide goed uitgeslapen, dus dat moet geen probleem zijn.

Nadat we uitgecheckt zijn, rijden we eerst nog naar de Walmart. Mijn lenzenvloeistof is bijna op en die heb ik eigenlijk toch wel echt nodig. We nemen meteen ons complete boodschappenlijst mee wat we allemaal nog mee naar huis willen nemen. Uit ervaring weten we dat als we dit tot op de laatste dag wachten, bij de laatste keer shoppen Walmart, dat dan niet alles op voorraad hoeft te zijn. Naast mijn lenzenvloeistof hebben we ook nog wat slaappillen, maagtabletten en ziplocks nodig. En omdat we gelezen hebben dat bij onze cabin in Tombstone een veranda met een bank zit, nemen we meteen een flesje wijn mee zodat we die buiten met dit zwoele weer kunnen opdrinken. We lopen vrijwel direct juist naar alle spullen, alsof we dagelijks boodschappen doen bij de Walmart. Uiteindelijk blijft er ook nog wat steken in ons karretje voor onze pluizenbollen: een pot van een halve kilo kattensnoepjes. Thuis kopen we altijd van die kleine zakjes, maar dit schiet tenminste op hahaha…

Eenmaal terug in de auto gaat de Tom Tom op het adres van Chiricahua. We rijden de I-10 op en pas na 264 kilometer hoeven we daar af. De snelweg is erg rustig en de cruise kan vrijwel de hele tijd aan. De milemarkers tellen hier af, zodat je exact weet waar de statengrens is. Wel zo gemakkelijk. Over een mijl of 60 gaan we de statengrens over naar Arizona. Martijn merkt op dat we bij exit 20 (dus ook bij milemarker 20) mooi een stopje kunnen plannen. Er zit daar een travelstop met een tankstation en verschillende eetgelegenheden. Maar dat duurt dus nog wel even. Onderweg worden we heerlijk vermaakt met de muziek van de jaren 90: Euro Dance. Ongegeneerd mee blèren met nummers als What is Love, Mr. Vain en It’s my life. Dat houdt de rit wel spannend. De interstate 10 is erg erg lang en heel saai. Ondertussen worden we steeds gewaarschuwd met borden langs de weg wat je moet doen als je in een zandstorm terecht komt. Blijkbaar is dat hier wel een dingetje. Zo nu en dan zien we in de verte ook van die kleine zandtwisters. Dat wil zeggen, met het blote oog zien we dat niet echt, maar met onze zonnebril wel. Je ziet in de verte ook totaal geen mooie blauwe lucht, maar het is vooral erg heiig.

Vervolgens rijden we reclameborden voorbij, voor het dorpje wat bij de afslag zit. Er wordt reclame gemaakt voor het kopen van T-shirts, vuurwerk, juwelen en potten. Het ene bord schreeuwt nog harder dan de andere. En dan merkt Martijn ineens op ‘hey, dit is exit 20… hier hadden we eraf gemoeten’. Woops! De volgende exit is bij nummer 15. Daar draaien we om en rijden terug naar exit 20. De auto heeft echt wel iets van vocht nodig en onze innerlijke geest eigenlijk ook wel. We rijden daar graag 10 extra mijlen voor. Martijn tankt de auto vol, terwijl ik ondertussen de ruiten weer af doe. Ik poets meteen de achterkant van de auto, want die was best wel goor. Nu kun je tenminste zien dat hij blauw is.

Bij het tankstation zit een Subway. Daar hebben we op zich best zin in, maar we willen eigenlijk ook wel weer onderweg zijn. Een broodje van de Subway eet je ook niet tijdens het rijden op, dus besluiten we het toch niet te doen. We kopen wel wat Pringles en Mountain Dew Kickstart en als we deze af willen rekenen, zien we een paar kleine warme wraps liggen. Oh, dat klinkt wel goed om nu te eten. Dat is makkelijk in de hand te houden. En dan zijn we weer onderweg naar Chiricahua. Nog maar een goed anderhalf uur.

Twintig mijl verder (32 kilometer) zijn we bij de statengrens en rijden we Arizona weer in. Aan de andere kant staat het bord van New Mexico. Wij hebben tot nu toe alleen borden gezien die helemaal volgeplakt zijn met stickers. Deze is helemaal ‘leeg’. Bij de eerstvolgende exit draaien we dus weer om. Bij het bord van New Mexico kunnen we mooi ook nog even parkeren. Altijd fijn om uitgebreid foto’s van het welkomstbord te kunnen maken.

Als we uit gefotografeerd zijn, rijden we New Mexico dus weer in en bij de eerstvolgende exit draaien we weer om. Maar jeetje, wat is dát nou weer voor een exit. Dat lijkt wel een spookstad joh. Allemaal verlaten houten huizen. Snel maar weer de snelweg op en rijden Arizona weer in. Daarmee gaat de klok een uur naar achteren en is het dus ineens twaalf uur in plaats van één.

Vervolgens vertelt onze Tom dat we bij exit 366, Bowie eraf moeten, maar in de beschrijving van ontdek-amerika.nl staat dat we bij Willcox eraf moeten. Hm… we besluiten onze Tom toch te volgen en rijden dan ineens in een landschap met allerlei vruchtbomen. Zou dit wel goed zijn? We stoppen en pakken onze roadmap erbij. Daar zien we dat deze weg inderdaad ook richting Chiricahua gaat, alleen is dit met een onverhard pad. Ach ja, kan best Het pad heet de Apache Pass en voert ons langs Fort Bowie National Historic Site.

Dat ziet er ook leuk uit zeg. Tenminste, op de foto’s bij de parkeerplaats. Om bij het Fort te komen, dien je eerst nog circa 150 meter te wandelen. Daar hebben we nu geen tijd voor, maar anders was dat volgens mij best een leuke stop geweest. We rijden weer verder en na een minuut of 40 rijden we het park in. Het park is gratis, dus kunnen zo langs de ‘controlehokjes’ rijden. We rijden als eerste naar het visitor center.

Maar daar worden we niet veel wijzer. We nemen een plattegrond daar mee. Ons plan is om alleen helemaal naar het uiterste puntje te rijden en niet te gaan wandelen.

De rit naar Massai Point is erg mooi. Veel rotsen (of eigenlijk rotspilaren) om ons heen, maar vooral ook leuke smalle wegen naar de top toe. Het is niet echt een berg, maar meer grote heuvels. Vanaf het visitor center zijn campers (en auto’s langer dan 8,84 meter) niet meer toegestaan verder te rijden doordat het zulke smalle wegen zijn.

Dan komen we uit bij Massai Point en zien we al een paar spires (rotspilaren). We lopen het pad van de Massai Nature trail op en zien dan ineens honderden van die spires. Wauw, dat ziet er echt gaaf uit. Erg indrukwekkend! Het is niet te omschrijven wat het nu precies is. Het heeft wel iets wat van Bryce Canyon NP, maar toch is het weer totaal iets anders. Het is echt prachtig!

We besluiten om het park niet verder te ontdekken, want we willen eigenlijk ook wel op tijd in Tombstone zijn. Terug naar beneden stoppen we nog even bij het visitor center voor een natje en rijden dan naar Tombstone. Volgens onze Tom een goed anderhalf uur. Als we een goed uur onderweg zijn, komen we op de highway 191 richting het zuiden een bord tegen met ‘Border controle’. Verrek, we zitten nu natuurlijk erg dicht in de buurt van Mexico. Maar wij worden niet gecontroleerd en mogen gewoon doorrijden. Rijdt je de andere kant op, dan is het een ander verhaal. Iedere auto dient te stoppen en gecontroleerd te worden.

Dan rijden we Tombstone binnen en al snel zijn we bij ‘Katie’s Cozy Cabins’. In onze mail kregen we door dat we cabin 1 hebben en de sleutel onder de deurmat ligt. Maar onder deurmat nummer 1 ligt niets. Hm. Dan kijken we naar Cabin 2 en daar staat op het bord ‘Linda Klien’. Bijna goed! 😀

Oke, cabin nummer 2 is dus voor ons. Daar ligt inderdaad wél een sleutel onder de deurmat. We maken onze cabin open en zien een leuk en gezellig huisje. Links een keukentje, rechts een bank. En achterin een slaapkamer met een stapelbed en een douche.

Boven is ons bed. Uiteraard gaan we die meteen keuren, maar merken al gelijk dat dit wel even een uitdaging gaat worden. Het dak loopt in een punt en zelfs ik kan niet normaal staan. Hoe gaan we dat in godsnaam doen als we ‘s nachts naar het toilet moeten? En het bed joh, daar past Martijn écht niet in.

Ach ja, lekker romantisch, zullen we maar zeggen. Al is het wel óntzettend warm daar boven. De airco staat wel aan, maar daar voel je alleen beneden iets van. De verdieping hoger krijgt totaal niets mee van deze koelte. Pfoe…

Het is nog vrij vroeg, maar lopen toch het ‘centrum’ van Tombstone in. Dat ligt op nog geen vijf minuten lopen van onze cabin af. Maar het is vrij rustig. Sterker nog, er is niets te doen joh! Dan zien we dat de bekende ‘gun fight’ maar tot half 4 is. Aha, het commerciële is gewoon over nu. Ook niet erg, maar helemaal niets te doen is ook weer niet onze bedoeling. Gelukkig zijn er wel wat kroegen open. De gun fight begint in ieder geval morgenochtend om 11 uur weer. Mooi, gaan we die morgen gewoon zien.

We lopen de straat wat af en komen uit bij Big Nose Kate’s Saloon. Voor eten is het eigenlijk nog wat vroeg, maar honger hebben we al wel. We besluiten gewoon om alleen voorgerecht te nemen. Wellicht hebben we dan straks ook gewoon nog wél zin in wat wijn met iets erbij in onze cabin. We bestellen de ‘sampler’ (uienringen, kippenvlees zonder botten, gefrituurde courgette en chips met salsa). En zoals het hoort in een saloon, bestellen we er ook een grote pul bier.

Ze hebben hier Summer Ale van Sam Adams. Top! Het smaakt ons zeker goed en nadat ons voorgerecht en bier op is, bestellen we nog een biertje. Met nadruk op ‘tje’ dus. Een Shock Top dit keer. Dat is naast Blue Moon onze andere favoriete witbiertje. Alleen dit tweede biertje gaat iets moeilijker naar binnen. Jaja, twee van die volle pullen is behoorlijk wat. Wij zijn ook geen 18 meer he

Rond kwart over 7 lopen we weer terug, met een omweg, naar onze cabin. We lopen langs de Tombstone Brewery, maar nee…. Even geen bier meer voor ons. We zitten tot de nok toe gevuld. Terug in de cabin sluit Martijn de HDMI kabel aan op de TV. Toch leuk, in je eigen huisje naar GTST kunnen kijken

Dan zien we dat de bank een slaapbank is. Is het wellicht een idee om deze bank dan om te bouwen? Zodat we niet boven in de hitte hoeven te slapen? Hier beneden is het zo lekker koel. We bouwen de bank om en dat ziet er prima uit. Sorry bed boven, hoe romantisch ook… wij slapen vannacht lekker beneden. Is ook veel makkelijker met ’s nachts naar het toilet gaan.

Dan gaan we nog even heerlijk buiten zitten met onze fles wijn. Wat is het heerlijk zwoel weer. Buiten brandt de sfeerverlichting. Het lijkt nu écht vakantie zo….

Aantal gereden mijlen: 312 (502 km)
Weertype: warm!

Dag 20: VLA, Valley of Fires en White Sands NM

Albuquerque (NM) – Las Cruces (NM)

Ons lichaam weet blijkbaar dat we vroeg op moeten staan, want om half 5 openen de ogen al. Nadat we de reacties op onze blog gelezen hebben en een rondje op het internet (facebook ) hebben gemaakt, proberen we toch nog even wat slaap mee te pakken. Om 6 uur gaat de wekker, kleden ons aan en lopen iets voor half 7 naar het ontbijt. Daar blijkt het toch al druk te zijn. Gelukkig is er nog een plekje voor ons vrij.

Na het ontbijt pakken we onze koffers en om kwart over 7 zitten we al in de auto. Het is iets langer dan twee uur rijden naar VLA, ofwel Very Large Array. Vrijwel meteen rijden we de I-25 op en komen we in een file terecht. Och ja natuurlijk, het is gewoon doordeweeks en midden in de stad heb je wel met spits te maken. De twee linkerbanen staan vrijwel stil. De twee rechtse rijden wat langzaam door. De meest rechtse, waar ik op rij, rijdt nog het hardst door. Al rij ik niet al te hard door. Toch fijn om links van je allerlei auto’s voorbij te kunnen rijden. Ineens schiet een auto van links voor me en moet ik vol in de remmen. En bedankt he! Op een spreekwoordelijke haar na raak ik hem net niet. Vervolgens schuift hij nog een baan op, naar de afrit waarbij hij gewoon weer bijna iemand raakt. Jeetje joh, rij toch eens fatsoenlijker en hou er rekening mee dat er ook andere weggebruikers zijn.

Niet veel later is de file voorbij, kan de cruise control aan. Martijn naast me besluit om toch nog even de ogen dicht te doen, zodat hij straks wakkerder is om het stuur over te nemen van me. Heel lief zet hij Nick & Simon voor me op, zodat ik niet helemaal alleen aan het rijden ben. Het is vooral een vrij saaie lange weg naar het zuiden. Na ruim een uur mogen we de snelweg verlaten en rijden we de highway 60 naar het westen op. Inmiddels staat het wijzertje van de benzinevoorraad iets onder een kwart en gooien we de auto weer vol. Benzineprijs is hier momenteel 2,449 per gallon.

Vervolgens rijden we bijna een uur op de hele saaie NM-60. Af en toe kom je een langzamere auto voor je tegen welke je inhaalt, maar verder is het vooral rijden in niemandsland. Rond half 10 arriveren we bij VLA radiotelescoop.

We parkeren de auto en lopen het gebouwtje naar binnen. We lezen wat informatie en bekijken een film over het ontstaan van dit project. Dan lopen we naar de giftshop. Daar betalen we 6 dollar per persoon aan entree en krijgen we uitleg dat echt alles, maar dan ook alles uit gezet moet worden. De smartphone moet niet alleen op de vliegtuigmodes, maar hij moet – eigenlijk – ook uit. Wil je een foto maken, dan mag hij weer aangezet worden om vervolgens de telefoon weer uit te zetten. Wij vinden dit persoonlijk iets wat onzinnig. Als hij op vliegtuigmodes staat, dan geeft hij toch al geen signalen af? Verder vraagt de dame achter de toonbank om ook onze fitbits uit te zetten. Maar ehm, hoe? Dit hebben wij nog nooit gedaan. We drukken wat knoppen in, maar hij gaat niet uit. Vervolgens zegt de dame ‘ach, laat ze maar aan dan. Dat is akkoord’. Dus zo’n vaart zal het niet lopen als we hem aan hebben staan. We krijgen een sticker welke we zichtbaar op onze shirt moeten plakken en een foldertje met een plattegrond waarop de wandelroute is aangegeven.

We lopen naar buiten en komen als eerste uit bij de Solar Radio Telescope. Hoe meer je deze op de zon richt hoe meer de meter uitslaat. Grappig hoor .

Het observatorium bestaat uit 27 onafhankelijke antennes, waarvan iedere antenne een diameter van 25 meter heeft en 209 ton weegt. Deze staan opgesteld als de drie benen van een Y (die alle 21 kilometer lang zijn). Door rails te gebruiken, kunnen de antennes verplaatst worden naar verschillende locaties. Hierdoor kunnen astronomen ze in verschillende patronen plaatsen die bekend staan als configuraties. De antennes kunnen worden gegroepeerd binnen een gebied van niet meer dan 0,6 mijl breed, of verspreid over een diameter van 22 mijl. Elke configuratie biedt unieke voordelen voor astronomen en een andere visuele ervaring voor bezoekers.

We lopen verder en staan vlakbij de grote VLA antenne. Indrukwekkend hoor. Soms draaien alle antennes tegelijk een stukje verder. Magisch.

Dan lopen we de giftshop weer binnen en kopen beide een shirt. Even dacht ik voor de paarse te gaan, maar nee… dit keer ga ik voor een bordeaux rode. Iets na 11-en rijden we het terrein van VLA af.

Onze Tom staat op het adres van Valley of Fires. Met een S op het einde, dus niet verwarren met de versie zonder S bij Las Vegas in de buurt. Ook weer twee uur reistijd. Martijn heeft het stuur inmiddels van mij overgenomen, zodat ik alvast wat dingen op de laptop kan uitwerken. Er is tenslotte toch niets te zien voor je of naast je. Het is vooral heel lang recht vooruit rijden. Met een enkele heuvel.

Na anderhalf uur geeft Martijn aan dat zijn ogen dicht beginnen te vallen. Ondanks dat de airco goed hard staat, voelen we de zon toch branden zo achter het glas. Ik kan me voorstellen dat dit erg vermoeiend werkt. Ik heb het laatste half uur ook even mijn ogen dicht gedaan, dus ben ik weer wakker genoeg om het stuur over te nemen.

Om 13.00 uur arriveren we bij Valley of Fires.

Het Valley of Fires recreatiegebied ligt direct naast de Malpais Lava Flow. Ongeveer 5.000 jaar geleden barstte Little Black Peak uit en vloeide 44 mijl het Tularosa Basin in en vulde deze met gesmolten rotsen. De resulterende lavastroom is vier tot zes mijl breed, 160 voet dik en beslaat 125 vierkante mijl. De lavastroom wordt beschouwd als een van de jongste lavastromen in de continentale Verenigde Staten.

We rijden eerst door naar het visitor center, maar dat stelt niet zo veel voor. We kletsen wat met de enige man in het gebouw over waar we vandaag vandaan gekomen zijn en waar we nog naar toe gaan. Helaas heeft hij geen plattegrond van dit park, maar er is ook maar één wandeling en dat wijst zich allemaal vanzelf. Prima. In het park heb je ook verschillende picknick zitjes. Voordat we gaan wandelen, lunchen we hier met wat pretzels en hummus. Lekker hoor. Iets na half 2 beginnen we aan onze wandeling door het lavagebied. Het ziet er erg apart uit zo, dat zwarte gesteente.

En wát een herrie zeg. Een bepaalde soort kever maakt de hele tijd zoomgeluiden. Alsof je in de tandarts stoel zit. Het zijn denk ik wel honderden van die kevers, dus kun je voorstellen wat voor geluid dat geeft.

Dan ga ik even op het oude lava staan en roept Martijn ineens: de vloer is lava! Argh,… snel loop ik weer terug naar het pad. Oh wacht, de vloer wás lava! Niets aan de hand.

Ruim een half uur later zijn we rond.

Onze Tom gaat op het adres van White Sands National Monument. Dat ligt nét na Alamogordo, op een goed anderhalf uur rijden van Valley of Fires. Ik begin gewoon weer met rijden en zie wel hoe ver ik kom. Bij Tularosa tanken we de auto weer vol… Ja, zo’n dagje met kilometers dan heeft de auto natuurlijk ook genoeg dorst. Zelf nemen we een blikje Mountain Dew Kickstart voor de nodige cafeïne.

Rond kwart voor vier arriveren we bij White Sands NM. We bekijken eerst een film over het park in het Visitor Center.

De duinen van White Sands National Monument bestaan niet, zoals de naam doet vermoeden, uit zand, maar uit puur gypsum (gipskristallen). De duinen beslaan in totaal een oppervlakte van ongeveer 710 km2, het is daarmee het grootste gypsumveld ter wereld. Ongeveer 40% daarvan bevindt zich binnen de grenzen van het park, de overige 60% valt onder een gebied dat militair terrein is. Het duinenveld ligt geheel in de Tularosa Basin. In de omliggende gebergten komt veel gypsum voor; gedurende miljoenen jaren is er veel gypsum door regen- en smeltwater opgelost en meegevoerd naar dit laaggelegen basin. Van daaruit kon er geen verdere afvloeiïng van het water plaatsvinden. De hete zon en droge wind zorgden ervoor dat het water verdampte; de mineralen bleven achter en kristalliseerden, zodat uiteindelijk alleen het pure, witte gypsum overbleef. De harde wind, vrijwel altijd vanuit het zuidwesten, verplaatste de gipskristallen naar het noordoosten. Daar hebben zich dus de duinen gevormd, waaraan het park haar bekendheid te danken heeft. Het duinenveld verandert ook nu nog steeds, de meest actieve duinen kunnen per jaar ongeveer een meter in noordoostelijke richting opschuiven. Er zijn echter ook stabiele duinen, die nauwelijks meer veranderen.

We stappen de auto weer in en rijden dan via de Dunes Drive helemaal naar het einde. Vanaf daar heb je een loop waar je kunt rijden. Na een kilometer of 5 houdt de verharde weg op en rijdt je als het waren op het ‘witte zand’.

Het is vrij hard, dus goed te doen. Net na het Amphitheater stappen we even uit en lopen we over het zand. Oh, dit is ook best hard zeg. Je kunt er goed op lopen. We hadden het veel zachter verwacht. We lopen maar een klein stukje, want het is veel te warm om een echte trail te lopen. Acht-en-dertig graden, geeft de thermometer in de auto aan. Hoppa! Het ‘zand’ zelf is daarentegen niet heel warm. Iets wat je bij normaal zand op het strand dan wel hebt.

We stappen de auto weer in en ietsjes verder lopen we weer even de duinen in. Oef, dit zand is wel wat lossig. Dat is meteen een stuk vermoeiender. Toch maar weer de auto in. We rijden weer terug richting het Visitor Center en bij Interdune Boardwark stappen we weer even uit om over de boardwalk te lopen. Maar jeetje zeg, wat is het warm.

We besluiten om maar snel weer naar de airco in de auto te gaan en naar ons hotel in Las Cruces te rijden. Ondertussen hebben we eigenlijk wel honger gekregen en het is nog een goed uur naar Las Cruces. Bijna zit onze roadtrip voor vandaag erop.

Dan rijden we Las Cruces in. Via de I-25 en I-10 komen we uit in de wijk Mesilla, bij ons hotel Comfort Inn & Suites. We checken in en krijgen kamer 214. Als we de deur openen zien we een enorm grote kamer. Alweer! Tja, dat krijg je als je de king suites boekt in plaats van de normale king-kamer Maar we vinden hem vooral ook in de breedte erg groot. Wat een ruimte zeg. Heerlijk.

Tegenover ons hotel zit een Italiaan, maar we hadden ons al voorgenomen om naar de Applebees te gaan. Deze zit iets verder weg, maar nog prima op loopafstand. Volgens Googlemaps is het 11 minuten lopen. Het is eigenlijk aan de andere kant van de I-10. Buiten is het belachelijk warm. Dat wordt een groot glas bier. Dat hebben we wel verdiend, na al die warmte van vandaag. Dan zijn we bij Applebees, in 9 minuten. Ha! Wat nou 11, google! We bestellen beide dus, zoals gezegd, een grote Blue Moon en daarbij gaat Martijn voor de Signature Bourbon Street Steak en ik ga voor de 8 oz Top Sirloin en kies daarbij eens een keer niet voor een groente of salade. Nee, ik ga voor de aardappelpuree én mac ’n cheese. Al blijkt al snel dat het eigenlijk gewoon penne pasta met kaas en bacon is. Wel erg lekker, aangezien je me voor pasta met kaas altijd wel wakker kan maken… Niet letterlijk overigens

Als het eten – echt tot het laatste hapje – helemaal op is, bestellen we een cocktail na. Martijn bestelt de Blue Hawaiian Long Island Iced Tea en ik ga voor de White Peach Sangria. Het smaakt echt té verrukkelijk.

Dan lopen we weer terug naar ‘huis’.  De TV gaat aan, op American Ninja Warrior en ik duik achter de laptop om de dag van vandaag compleet te maken. Morgen hebben we op zich een lange tocht voor de boeg om naar Chiricahua NM te raken (circa drie-en-een-half uur rijden), maar we rijden Arizona weer in en dat betekent dat de klok een uurtje naar achteren gaat. We gaan dus een uur winnen. Fijn! En daarna staat Tombstone ook nog op het programma. Maar daar gaan we ook slapen, dus we hebben niet al te veel haast morgen.

Aantal gereden mijlen: 414 (666 km)
Weertype: hot hot hot. De 38 graden aangetikt!

Dag 19: Cliff’s Amusement Park, ABQ Old Town en Route 66 Diner

Albuquerque (NM)

Na een fijne nacht worden we om half 8 wakker. Rustig kleden we ons aan en gaan we ontbijten. Hier zijn gelukkig al onze favorieten weer aanwezig. Alhoewel, in plaats van yoghurt hebben ze griekse yoghurt. Eigenlijk nog lekkerder ook. En de gebakken omelet is ook erg lekker. Er zit iets van tomaatjes in ofzo.

Eenmaal terug op de kamer gaan we bedenken wat we eigenlijk gaan bekijken in Albuquerque. Ik heb wel wat dingen op papier staan, maar eigenlijk hebben we daar niet zoveel zin in. Dat zijn voornamelijk wat musea en dierenparken. Ook staat er op mijn papiertje de Sandia Peak Aerial Tramway. Dat is natuurlijk wél helemaal ons ding. Maar het restaurant wat boven op de berg zit, is nog steeds in onderhoud. En verder is er niet veel te beleven boven, zoals we de verschillende reviews lezen. Een ritje met deze tramway kost 25 dollar per persoon. Dat vinden we eigenlijk best wel veel voor ‘even’ naar de top. Je kunt ook met de auto, via de Turquoise Trail, maar dan ben je weer een tijdje onderweg.

Goed, wat gaan we dán doen? In de buurt ligt een luchtballonnen museum, is dat iets wellicht? Ook zien we dat er hier in de buurt een pretparkje ligt. Cliff’s Amusument Park. Deze had ik uiteraard thuis ook al gezien, maar kost 31 dollar per persoon en voor het aanbod aan achtbanen, vonden we dat niet de moeite waard. Plus, de planning is om iets van Albuquerque te zien, niet alleen het pretpark. Dan ziet Martijn dat er voor het pretpark een korting van 10 dollar per persoon geldt doordeweeks. Hm,… 21 dollar is nog aan de hoge kant, maarja… voor de tramway zouden we op zich ook 25 dollar over hebben áls er wat te doen was. Oorspronkelijk stond deze vakantie in het teken van ‘no themeparks’, maarja… Toch gaan we dat vandaag doen!

Pas open vanaf 11.00 uur, dus geeft ons nog genoeg tijd om wat te internetten. Iets na 11-en rijden we naar Cliff’s. Dat is toch maar liefst 4 minuten rijden. Totaal onvoorbereid lopen we het park binnen.

Normaal gesproken heb ik een papiertje bij waarop ik opgeschreven heb wat voor achtbanen er zijn. We hebben vanochtend niet eens meer gekeken wat het aanbod eigenlijk is. Het enige dat we weten is de houten achtbaan: New Mexico Rattler. Daar lopen we dan ook als eerste heen.

Er is totaal geen wachtrij en stappen dus ook voor in. De baan is redelijk soepel. Eigenlijk zoals een houten achtbaan hoort te zijn. De armen kunnen alleen niet omhoog, zo soepel is hij ook weer niet. We besluiten na de rit om meteen een ritje achterin te doen. Maar daar krijgen we best spijt van. Jeetje, wát is hij daar ruw zeg. Je vliegt alle kanten op en die zijn niet echt subtiel te noemen. Oké, genoeg Rattler voor nu. We proberen wat foto’s van de baan te maken en zijn vooral benieuwd hoe onze nieuwe Lumix dat doet. Onze spiegelreflex hebben wij destijds speciaal voor dit soort gevallen gekocht: achtbaan foto’s. Onze Nikon is erg snel, waardoor je de snelle achtbanen goed op de foto kan zetten. Deze vakantie hadden we oorspronkelijk geen pretpark op de planning staan, dus tot nu toe hebben we onze spiegelreflex niet gemist. Maarja, nu we dus tóch in een pretpark zijn… De foto’s lijken op het eerste gezicht echt super goed gelukt! Hopelijk blijkt dit op een wat groter scherm ook goed zichtbaar te zijn. Anyway, oordeel zelf maar!

Dan lopen we weer verder. Tijdens de wandeling naar Rattler, zagen we dat er ook een Galaxy stond. Dat zijn van die echte kermisbanen. Maar een credit is een credit. Na twee beurten mogen we instappen. En wat we niet hadden verwacht, maar deze baan is ontzettend soepel! Top baantje.

Iets verderop staat een starflyer. Of eigenlijk een ‘nep’ starflyer. Hij is niet van de officiële fabrikant ‘Funtime’, maar leuk is hij zeker.

Vanuit de starflyer zien we dat er nóg een achtbaan in het park is. Geen grote, want hij staat in het kiddie gedeelte, maarja… een achtbaan is een achtbaan. Het is een compact spinning coaster.

Nadat we deze spannende rit hebben overleefd, gaan we heerlijk in de schaduw op een bankje zitten met een heerlijke koude cola voor mij en voor Martijn een heerlijke koude Dr Pepper.

 

Dan pik ik nog wat verkoeling mee bij The Big Flush. Ofwel, met een bootje door een waterglijbaan. Ik word er alleen niet heel nat van. Jammer, want het is behoorlijk warm.

Eigenlijk vinden we het zo wel weer goed voor vandaag qua pretpark. We willen tenslotte ook nog wel iets van ABQ zelf zien. We besluiten om nog één ritje met de Rattler te doen. Dit keer in het midden. Als we naar boven gaan, zie ik dat de Taco Bell, net buiten het park, een prachtig uitzicht heeft op deze achtbaan. Hm… Vervolgens gaan we met een sneltreinvaart weer naar beneden en schudden we alle kanten op. Ohja, deze is helemaal niet subtiel. Alleen voorin is hij acceptabel, maar we zijn er klaar mee en lopen naar de uitgang.

Met de auto rijden we een blokje om en staan dan bij de Taco Bell. Ja, leuk plekkie hier. Inmiddels is het half 2, dus eigenlijk is iets te eten ook niet zo gek. Na een paar foto’s lopen we de Taco Bell in en bestellen we beide een Shredded Chicken Burrito. Het smaakt ons prima en het vult de maag goed op.

Na de lunch rijden we naar Old Town en parkeren de auto ergens langs Central Ave. Het is even zoeken waar we kunnen betalen, want de betaalpalen waar we staan geparkeerd zijn buiten gebruik. Ook hier is het 2 dollar per uur. Met de ervaring van gisteren in Santa Fé besluiten we om vandaag maar voor een uur te betalen. Dan lopen we San Felipe Street in, naar Old Town Plaza. Maar wat is dat nou? Er is helemaal niemand joh! Waar is al de gezelligheid? Het lijkt wel alsof iedereen siësta heeft. Maar dat hebben ze toch niet in Amerika?

De winkels zijn wel gewoon open, maar er zijn gewoon geen mensen… We lopen een rondje, maar echt nergens bruist het. Ondertussen zien we in de verte ook donkere wolken naderen. Zou dat het euvel zijn?

Binnen een half uur zitten we alweer in de auto. Nee, dat was geen succes. Waarschijnlijk met wat meer reuring zou het veel gezelliger geweest zijn. Maar nu was het vooral erg saai. Snel maar weer door. We besluiten om maar met de auto over Central Ave te rijden, richting Downtown. Dat is een gedeelte van de Route 66. We rijden tot aan 66 Diner en komen onderweg inderdaad wat borden tegen wat je aan de Route 66 herinnert.

Dan parkeren we de auto bij 66 Diner en lopen we naar binnen.

We hebben eigenlijk wel zin in een shake. Martijn bestelt The Elvis, dat is pindakaas met banaan. Ik ga voor de chocolade met aardbei.

Ze smaken beide erg lekker. Goede shake, het is alleen wel erg veel! Je krijgt een klein glas, maar de metalen beker waarin het gemaakt is, krijg je er ook nog bij. Nadat we ons glas op hebben, besluiten we om de rest in een ‘to go cup’ mee te nemen.

Onderweg naar het hotel is het vrij druk op de I-25. De spits is natuurlijk begonnen, maar iets na half 5 rijden we het parkeerterrein van Comfort Suites weer op. Heerlijk, zo vroeg op de avond ‘thuis’. Rond half 7 vertrekken we naar Outback Steakhouse wat op een minuut of vier rijden vandaan ligt.

We bestellen beide de sirloin. Martijn neemt daar zoete aardappel en broccoli met kaas bij. Ik ga voor de blauwe kaas met pecannoten salade en aardappelpuree. Het smaakt ons echt weer prima. Op de zoete aardappel van Martijn zit ook nog wat bruine suiker en kaneel. Oef, dat smaakt echt ontzettend lekker, maar gezond zal het niet zijn.

We rijden weer terug naar huis en ik merk dat ik wat last van mijn maag begin te krijgen. Het was vandaag ook wel erg veel ‘prik’. Eerst een halve liter cola light bij Cliffs en nu weer een halve liter cola zero bij de Outback. Tussendoor ook nog een vrij ‘zware’ milkshake…. Mijn maag protesteert een beetje. Morgen staat Applebees weer op de planning (zit bij ons hotel in Las Cruces), wellicht doe ik er verstandig aan om gewoon voor een watertje te kiezen, óf voor een biertje. Daar zit ook wel iets van koolzuur in, maar niet zoveel als in cola. Eenmaal terug op de kamer neem ik wat maagtabletten en dat lijkt te werken.

Morgen staan we weer vroeg op. Ik heb gewoon te veel op de planning staan, maarja… In het verslag van Michelly.nl zag ik een leuke stop bij The Very Large Array. En laatst las ik dat ook bij de facebookverslagen van Roland, dat we deze eigenlijk toch wel willen bezoeken. Hij stond eigenlijk niet oorspronkelijk op de planning, maar we zijn te nieuwsgierig naar deze plek. Het is ietsjes omrijden, vandaar dan maar lekker vroeg op pad. Verder staat Valley of Fires en White Sands National Monument ook nog op de planning. Drukke, maar wel een leuke dag dus. Althans, daar gaan we maar vanuit, want in nog geenéén van deze parken zijn we geweest

Aantal gereden mijlen: 25 (40 km)
Weertype: warm, bewolkt en een paar drupjes

Dag 18: Meow Wolf, Santa Fé en Kasha-Katuwe Tent Rocks NM

Santa Fé (NM) – Albuquerque (NM)

Na een fijne nacht worden we een half uur voor de wekker wakker. Dat vinden we acceptabel en nadat we de reacties op onze blog (blijft leuk Dank jullie wel) hebben gelezen, lopen we naar het ontbijt. Nog steeds geen bagels helaas, maar wel weer een vers geklopt ei met kaas.

Eenmaal terug op de kamer doen we rustig aan. Als eerste staat Meow Wolf op de planning en deze is pas geopend vanaf 10.00 uur. Omdat deze maar een paar kilometer van ons hotel af zit (in dezelfde straat), is het logischer om eerst Meow te gaan en daarna door naar het historisch centrum van Santa Fé. Martijn gaat nog even goed nadenken over het leven met zijn ogen dicht, terwijl ik op de plattegrond uitzoek wat we allemaal in het historische centrum willen zien. Als Martijn uitgedacht is boeken we nog onze laatste hotelovernachting van deze vakantie. Inmiddels zijn er weer punten bijgeschreven, dus hebben we genoeg punten om een Sleep Inn á 8000 punten in Phoenix te boeken. Is dat ook weer geregeld.

Dan pakken we de koffers en iets na tienen zijn we uitgecheckt. We rijden naar Meow Wolf en als we de parkeerplaats oprijden, zien we dat het al best druk is. Gelukkig kunnen we nog net een plaatsje gevonden krijgen.

We hebben van te voren geen kaarten gereserveerd, maar dit is geen enkel probleem. We betalen 29 dollar per persoon (plus 1 dollar voor zo’n 3-D brilletje. Deze is niet verplicht, maar kan het avontuur nog een extra dimensie geven). Dan lopen we naar binnen en worden al meteen geconfronteerd met ehm… tja, wat eigenlijk? Het is gewoon niet te omschrijven wat Meow Wolf nou is. We lopen eerst in een soort woonkamer waarbij je via de open haard naar een andere ruimte kan. Deze slaan we over en lopen naar de keuken. Ineens opent de koelkast zich en komt er een meisje uit. Hoe raar is dat?! Wij lopen via de koelkast weer naar een andere kamer… vervolgens lopen we naar boven en via de kledingkast van één van de slaapkamers komen we weer uit in een andere kamer….

Daarna is het helemaal surrealistisch. Ineens zijn we in een soort droom van iemand die net iets te veel van die ‘champignons’ gerookt heeft. Het is gewoon één grote trip. Elke ruimte is weer verbonden met iets anders en elke ruimte heeft wel weer van die geheime doorgangen.

Ook zijn er veel interactieve dingen te doen. Je kunt bijvoorbeeld op de ribben van één of ander beest slaan en dan maakt het muziek, of je kunt op knoppen duwen zodat je rare figuren krijgt, of van een kleine glijbaan af zodra je het deurtje van een wasmachine open doet.

Niets is te gek…. En dan denk je, ‘we zullen nu toch wel alle ruimtes gehad hebben’. Nee dus, dan kom je weer ergens uit waar je nog niet geweest bent. Jeetje, wat is dit groot zeg! Op een gegeven moment komen we uit in een kamer met heerlijke banken en lekkere loungemuziek. We gaan er even bij zitten en zien dan dat ze hier ook wifi hebben. Ha! Maar lang blijven we niet zitten, het is veel te leuk om rond te lopen.

Na ruim anderhalf uur zijn we er klaar mee, maar waar is de uitgang? Dat is ook nog even een uitdaging. Maar gelukkig vinden we hem. Het is echt té moeilijk om te omschrijven wat het nu precies is, maar wij vonden dit multidimensionale mysteriehuis echt erg tof!

Dan rijden we naar het historisch centrum van Santa Fé. Het is even zoeken waar we kunnen parkeren, maar die is op zich snel gevonden. Een parkeerplaats vinden op dat terrein is een ander verhaal. Het is behoorlijk druk, maar zien uiteindelijk iemand wegrijden zodat we zijn plaatsje snel kunnen innemen. Er zijn meer kapers op de kust tenslotte. Als we de auto hebben geparkeerd en 4 dollar hebben betaald (het is 2 dollar per uur), lopen we naar de Plaza. Daar is het vrij druk en we gaan even op het randje van de fontein zitten. We hebben wat honger gekregen en nuttigen hier onze cambridge reep. Uitgebreid lunchen is zonde van de tijd. Na onze ‘lunch’ slenteren we wat straten af, zetten de St. Francis Cathedral, Loretto Capel en San Miguel Mission op de foto en vinden het dan wel weer welletjes.

Na een goed anderhalf uur zijn we weer terug bij de auto. Al loop ik nog even naar het overdekte winkelcentrum, omdat ik daar een toilet gezien heb. Maar als ik de deur open wil doen, blijkt hier een code op te zitten. Tja, die heb ik niet. Maar dan komt er een meisje aan met in haar beide handen een grote beker fris. Iets wat onhandig drukt ze de code in en daarna op enter. Maar de deur gaat niet open. Ze kijkt me aan en vraagt of ik wellicht de code even in wil toetsen. Tuurlijk vrouwke… wat is de code? Dat is drie, vijf, vier en dan enter. En vervolgens gaat de deur inderdaad open. Ze bedankt me en ik loop maar met haar mee naar binnen. Zo, opgelost.

Eenmaal terug in de auto heeft Martijn de laptop er al bij gepakt. Hij chauffeurt zodat ik naast hem al wat op ‘papier’ kan tikken. Naar Kasha-Katuwe Tent Rocks is het iets korter dan een uur rijden. We verlaten Santa Fé en via de I-25 rijden we naar Kasha-Katuwe. Bij afslag 264 gaan we eraf. Iets voor half 3 zijn we bij de ingang.

Met onze Nationale Parkenpas mogen we weer naar binnen. Wel vertelt de dame dat het park om 17.00 uur sluit en dat men vanaf half 4 de trails langzaam dicht gooien. Er loopt dan een ranger rond die je dan verzoekt om weer terug naar de parkeerplaats te gaan. Check. Dat zou ons wel moeten lukken. Zó lang zijn we toch niet van plan om te gaan hiken.

We besluiten om de Cave Loop te lopen en een stukje van de Slot Canyon Trail. De Cave Loop is een rondje van bijna 2 kilometer. Prima te doen dus. De Slot Canyon Trail is een verlenging van de Cave Loop Trail. Na ongeveer 800 meter op de Cave Loop begint deze trail. Deze is echter geen rondje, maar je loopt dan ongeveer 1,6 kilometer heen en daarna weer dezelfde weg terug. Iets na de helft van die trail begint de ‘Steep Climb’, ofwel steil naar boven. Daar hebben we geen zin in, dus besluiten we tot aan dat punt te lopen en dan om te draaien.

Maar we beginnen de wandeling eerst op de Cave Loop Trail. Het is hier zo’n tien graden warmer als in Santa Fé. We tikken de dertig gewoon weer aan. Jeetje, wat warm. De hoedjes gaan dan ook weer mee, zodat ons bolletje goed beschermd wordt tegen de zon. Het eerste gedeelte is ook vrij veel in het open. Wel wat bebossing naast het pad, maar de zon staat gewoon boven ons te stralen. Dan verdwijnt hij voor even achter de wolken. Jeetje, je voelt meteen hoe veel lekkerder dat is. Dan zijn we op het begin van de Slot Canyon Trail. Je wandelt daar een stuk meer, zoals de naam al doet vermoeden, door een Slot Canyon. Een soort Antelope Canyon in Page dus. Het is echt prachtig lopen!

Het valt ons op dat het ook niet zo druk (meer?) is. Het is niet rustig in het park, maar zeker niet te druk. Af en toe moeten we door hele smalle gleuven of op wat rotsen klimmen. Op een gegeven moment denken we bij de ‘Steep Climb’ te zijn, al lijkt het redelijk geleidelijk omhoog te gaan, dat lijkt ons niet ‘steep’. Toch nog maar een stukje verder dan? Het lijkt wel alsof we door Meow Wolf lopen. Toch benieuwd wat er na elke bocht weer te zien is.

Maar dan zien we toch wel een behoorlijke steile klim over rotsen. Nee, dat gaan we niet doen. Inmiddels is het ook 15.20 uur, dus zullen ze zo wel beginnen met het terugsturen van de wandelaars. We draaien om en lopen de geweldige wandeling weer terug. Als we dan weer op het punt zijn waar de Cave Loop weer begint, lopen we weer verder de loop op en nog niet terug naar de parkeerplaats. Op deze Cave Loop kun je namelijk een Tent Rock met een grot erin zien. Het is alleen wel even wat – geleidelijk – omhoog klimmen. Maar de Tent Rock met een gat erin ziet er leuk uit.

Vanaf daar is verder lopen over de trail korter naar de parkeerplaats dan weer terug. Als we bijna bij de parkeerplaatsen zijn, komen we uit bij een paar Tent Rocks waar je tussendoor loopt. Erg tof.

Om iets na 4-en zijn we weer terug bij de auto. We rijden het park uit en zien dat je er inmiddels ook niet meer in mag. Dit is wederom een park wat Linda & Martijn erg leuk vinden. De Tom Tom gaat op ons adres in Albuquerque. Een goed uur rijden geeft hij aan. Onderweg is het gelukkig niet druk en om tien over vijf zijn we bij ons hotel: Comfort Suites. Doordat een mevrouw voor ons problemen heeft met het inchecken, duurt het vrij lang voordat wij aan de beurt zijn. Geduld is een schone zaak… Dan zijn we aan de beurt en mogen we kiezen of we op de eerste of tweede verdieping willen. We zien dat ze een lift hebben, dus kiezen voor de hoogste verdieping en krijgen kamernummer 312. Zoals gebruikelijk lopen we eerst zonder koffers naar de kamer om alles te checken. De kamer ziet er weer picobello uit. Als je binnenkomt heb je eerst een aparte ruimte met een (slaap)bank inclusief TV. Daarna loop je langs de badkamer en dan weer een andere kamer met een Kingbed. Top.

We halen de koffers op en bedenken dan waar we willen eten. Nu onze laatste week is ingegaan is het goed afwegen waar we nog willen eten. De laatste twee nachten staan eigenlijk al vast. Op mijn wishlist staat het liefst elke vakantie een carpaccio van Brio, maar deze keten heeft alleen in Phoenix een vestiging. Dus… het was óf de allereerste dag, óf de allerlaatste dag bij Brio eten. Dus dat wordt de laatste dag. Dan hebben we nog een Yard House op onze wensenlijstje. Deze vinden we alleen in Tucson (en Phoenix, maar die is al gevuld dus ). Goed,… nog maar vier avonden over dus. Hier om de hoek zit een Denny’s en een Cracker Barrel. Als we één van die twee kiezen, hoeven we vanavond niet meer weg met de auto. Ook wel eens lekker. Denny’s deze vakantie al gehad, dus… wordt het Cracker Barrel vanavond. Het is nog maar half 6, dus dat vinden we wat aan de vroege kant.

Maar uiteindelijk begint om half 7 toch de maag wat te protesteren. We lopen dus naar Cracker Barrel en zien daar echt mega veel oudere mensen buiten zitten. Alsof er een bus met bejaarden afgedropt is. We lopen naar binnen en daar blijkt een wachttijd van 25 minuten te zijn. Naja ach, er zit een winkeltje bij, dus we vermaken onszelf wel. Uiteindelijk wachten we 35 minuten… Pfff, honger! En dan komt het besef ineens: het is vandaag vaderdag! Natuurlijk, daarom is het zo druk. Als we beter om ons heen kijken, zien we inderdaad ook veel gezinnen met een oudere man (de opa). Hadden we dus tóch beter vroeger kunnen gaan eten. Wellicht was er dan ook wel een wachttijd, maar dan hadden we nu in ieder geval al wat gegeten. Ach ja…

Als we zitten bestellen we beide de Chicken Tenderloins. Dat zijn zes kipfiletjes, gemarineerd en gegrild. Of krokant gebakken. Martijn kiest voor deze laatste en ik voor de gegrilde versie. Daarbij mogen we maar liefst drie bijgerechten kiezen. Jeetje, dat is nogal wat. Uiteraard duurt het ook weer een tijdje voordat het eten geserveerd wordt. Maar Cracker Barrel heeft gelukkig een leuk spelletje op tafel staan waarmee ik me goed bezig kan houden: 15 gaatjes met maar 14 pinnen erin. Eén gaatje is dus over. Daardoor kun je door middel van het ene pinnetje over het andere te doen, mag je het ene pinnetje eruit halen. De truc is om maar één pin over te houden. Maar tot drie keer toe houd ik er twee over. Argh!

Vervolgens komt ons eten, maar Martijns ‘krokant gebakken kipfiletjes’ lijken ook gewoon gegrild. We hebben té veel honger om hier iets over te zeggen. Gewoon gegrild smaakt het Martijn ook goed.

Vrijwel alles gaat op. Alleen die ‘biscuits’ blijven over. Droge meuk… Pas om kwart over acht lopen we de deur van Cracker Barrel weer uit. Dat zijn we eigenlijk niet gewend, ruim anderhalf uur later pas. Meestal sta je binnen een half uur weer buiten.

Morgen staat een dagje ABQ op de planning. Een rustig dagje dus, met niet te veel rijden.

Aantal gereden mijlen: 95 (153 km)
Weertype: bewolkt en warm

*** BONUS-VIDEO’S ***

Dag 17: Bandelier NM en Jemez Mountain Trail

Santa Fé (NM)

De ochtend begint vroeg, te vroeg naar mijn zin. Martijn wordt om 6 uur wakker en heeft het erg benauwd. Waarschijnlijk zit er een verkoudheid in de weg. Daardoor word ik ook wakker. Oorspronkelijk staat de wekker om 7.15 uur, maar we zitten om 6.45 uur al aan het ontbijt Ze hebben tot mijn teleurstelling geen bagels en creamcheese. Wel kun je eieren op maat bestellen. We bestellen beide een omelet met kaas. Niet dat het veel voorstelt, maar het smaakt zeker wel.

Als we weer terug zijn op de kamer gaat de alarm van mijn telefoon af. Voor 7.15 uur dus al ontbeten en al. We bekijken wat het plan voor vandaag is. Ik heb eigenlijk veel te veel op de planning: én Bandelier, én Jemez Mountain Trail, én Turquoise Trail, én Santa Fé, én Meow Wolf. Al snel beslis ik dat we de Turquoise Trail vandaag sowieso niet gaan doen. Dat kost gewoon té veel tijd. Ik wil ook nog wat tijd overhouden om Santa Fé zelf te zien.

Om een uur of 8 zitten we in de auto, onderweg naar Bandelier. We weten niet zo goed wat we ervan moeten verwachten. De informatie die we er over gelezen hebben, blijken het weer van die pueblo’s te zijn en als we aan gisteren denken (Taos Pueblo’s), dan verwachten we er eigenlijk niet veel van. Dit soort cultuur is eigenlijk niet aan ons besteed. Maarja, je kunt pas een mening vormen als je er geweest bent, dus doen we dat maar ‘braaf’. Als je voor 9 uur arriveert in het park, dan mag je met je auto erin. Arriveer je na 9 uur, dan zul je met de shuttle moeten. Helaas gaan we 9 uur niet halen. We parkeren de auto dus bij het Visitor Center van White Rock en al snel mogen we met de shuttle mee.

Het is een rit van ongeveer 20 minuten. Onderweg vallen onze ogen af en toe dicht. Het was erg vroeg vanochtend. Dan om kwart voor 10 arriveren we bij het Visitor Center van Bandelier NM. We krijgen eerst uitleg van een ranger, wat er te doen is en hoe het werkt met de entree. Ze vragen om twee rijen te vormen. Eentje waarbij je entree betaald, maar als je al zo’n Annual Pass hebt, mag je in de andere rij staan. Met onze NP-pas mogen wij er dus gratis in.

Nadat we een toiletstopje hebben gemaakt, besluiten we om de Main Loop Trail te gaan lopen. Dit is een wandeling van circa 2 kilometer en dan wandel je langs de overblijfselen van diverse oude rotswoningen.

Nadat we The Big Kiva voorbij zijn (een ceremoniële plek die onder andere werd gebruikt voor religieuze activiteiten), komen we uit bij Tyuonyi. Eén van de grootste pueblos (woongemeenschappen) die in Bandelier zijn gevonden. Tyuonyi bestond uit ongeveer 400 kamers die in een grote cirkel waren gebouwd, er hebben hier zo’n 100 mensen gewoond.

Na Tyuonyi splitst het wandelpad zicht. Linksaf is naar The Long House en rechtsaf ga je eerst nog via steile trapjes naar de cavates. Dit zijn natuurlijke gaten in de rotsen die door de Ancestral Puebloans grotere zijn gemaakt. Het zachte gesteente werd door middel van rook harder gemaakt. Er zijn enkele korte ladders geplaatst zodat je bij de cavates naar binnen kan kijken. En daarna kom je uiteindelijk ook uit bij The Long House. Wij gaan dus eerst rechtsaf. Het is gelukkig erg rustig in het park, waardoor je heerlijk de tijd hebt om de ladders op te gaan en binnen te kijken in een cavates. Jeetje, wat is dit leuk zeg! Dit is gewoon wél echt interessant.

Nadat we de cavates bekeken hebben, lopen we naar de The Long House. In de rotswanden zien we veel kleine ronde gaten. Deze worden viga holes genoemd. Deze viga holes geven aan hoe hoog de woningen vroeger geweest moeten zijn. Wij vinden het vooral lijken op een penthouse.

Daarna kunnen we of via de Main Loop Trail terug naar het Visitor Center, of je kan de wandeling uitbreiden en de Alcove Houses Trail gaan lopen. We gaan even zitten op een bankje in de schaduw.

Heerlijk in de bossen en besluiten dan om terug te gaan naar het visitor center. Na ruim een uur zijn we weer terug in het visitor center en nemen om 11.30 uur de shuttle terug naar het visitor center van White Rock.

Als we weer terug in de auto zitten, komen er twee mannen naar ons toe en vragen ons of we weg gaan. En dat is zo. De twee mannen blijken niet bij elkaar te horen, want de ene vertelt de andere ‘ik claim deze parkeerplaats’. Jeetje, is het zo druk dan ineens. En als we over het parkeerterrein kijken zien we inderdaad alleen maar auto’s. Goh, wat hebben wij dan geluk gehad met de drukte. Of het ontbreken daarvan.

Dan rijden we naar White Rock Overlook. Het is even zoeken welke kant we op moeten, maar komen dan uit bij het uitkijkpunt. Je kijkt mooi uit op de Rio Grande rivier.

Dan gaat de Tom Tom op Bradbury Science Museum in Los Alamos. Martijn had een folder hiervan gevonden bij het Visitor Center en dit lijkt hem wel interessant. Los Alamos is een in 1943 in New Mexico in de Verenigde Staten opgezet ontwikkelingslaboratorium voor de atoombom, ook wel het Manhattan Project genoemd. LANL, gelegen bij Los Alamos is tegenwoordig nog steeds een onderzoekslaboratorium. Dit museum gaat hier over.

Entree is gratis en bij binnenkomst worden we verwelkomt door een wat oudere man. Hij wil graag registeren waar we vandaan komen en als we vertellen dat we uit Nederland komen, begint hij ronduit te vertellen over zijn vader en de oorlog in Duitsland. Maar daar houdt het niet bij op. Hij wil ook graag vertellen dat hij niet op zijn vader én moeder lijkt en dat hij waarschijnlijk zo uit de hemel is gekomen. Goed… we knikken af en toe ja en na vijf minuten worden we ‘losgelaten’. We lezen eerst wat over het ontstaan van Los Alamos en de atoombom. Ofja, Martijn leest en ik bekijk de plaatjes. Daarna lopen we het theater in waar een film van circa 10 minuten wordt getoond. Ik heb moeite met wakker blijven. Hopelijk lukt het ons om morgen toch iets langer in bed te blijven. Dit is ook niets…

Na de film lopen we nog meer rond door het kleine museum. En na nog een film staan we na een uur weer buiten. Inmiddels hebben we honger gekregen en doordat we vanochtend niet zo wakker waren, zijn we vergeten om onze ‘Cambridge repen’ mee te nemen. We besluiten om een keer ‘stout’ te doen en bij de Mac Donalds te gaan lunchen. Alhoewel we wel redelijk bewust voor de “niet zo calorievolle McChicken zonder allerlei zut” te kiezen. Het broodje is niet veel, maar het voldoet voor nu.

Snel door naar het volgende op onze planning: Jemez Falls Overlook. Dit zal ongeveer drie kwartier rijden zijn. Als we Los Alamos uit willen rijden, zien we ineens veel hokken naast elkaar. Een soort van ‘tolhokjes’. Maar nergens staat dat je tol moet betalen. We durven er eigenlijk niet zo naar toe te rijden. Waarschijnlijk is dit een gebied waar we helemaal niet naar toe mogen. Er staat dat auto’s gecontroleerd kunnen worden en het lijkt of we een militaire basis oprijden. Toch besluiten we dit te doen. Er wordt gevraagd naar mijn ID (of rijbewijs) en waar we naar toe gaan. Als we vertellen dat we naar de waterval willen vertelt ze dat we rechtdoor moeten, en na nog zo’n controlepost bij de T-splitsing rechts. Check! Helemaal niets eng aan dus.

Als we bij de T-splitsing af zijn gegaan, rijden we ineens de bergen weer in. Heerlijk rijden. Om 15.00 uur rijden we de Jemez Falls Campground op. Vanaf deze camping kun je met een goed 400 meter lopen naar de waterval. Ondertussen is het wel iets gaan regenen, maar dat deert ons niet. Wat wél een klein twijfelgevalletje is, is dat het ook aan het donderen is. En onweer in combinatie met bomen om je heen, is niet zo heel verstandig. Alhoewel de kans natuurlijk klein is dat nét die ene boom tussen al die duizend andere geraakt wordt waar jij net bij staat. Na twee harde donderslagen is het gerommel over en lopen we in nog geen tien minuten naar de waterval. Na een paar foto’s lopen we maar weer terug.

Het volgende stopje langs deze Jemez Mountain Trail is de Soda Dam. Deze natuurlijke dam is circa 100 meter lang en 17 meter breed. Hij is gevormd door kalkafzetting uit het water van de bron. In de dam zit een gat, waardoor de Jemez River via een watervalletje zijn weg zoekt.

Daarna staat de Jemez Historic Site op de planning, maar eigenlijk zijn we een beetje klaar voor vandaag. Het is inmiddels al na 4-en en het is ongeveer nog anderhalf uur rijden naar ons hotel. Santa Fé gaat het ook niet meer worden vandaag. Dan alleen nog Meow Wolf vandaag. Dat is immers tot 22.00 uur open.

Net voordat we de I-25 oprijden, tanken we de auto nog even vol. De benzineprijs staat hier op 2.389 per gallon. Zo laag hebben we het deze vakantie nog niet gezien. Al kost de benzine hier sowieso al geen drol

Om iets over 6 rijden we de parkeerplaats van ons hotel weer op. We besluiten om maar meteen naar het restaurant schuin tegenover ons hotel te lopen: Olive Garden. Daar hebben we écht zin in.

Martijn bestelt de Braised Beef Bolognese with pappardelle en ik ga voor de Sirloin with fettuccine Alfredo. Dit keer nemen we er geen bier bij, maar een heerlijk rood wijntje. Dat smaakt toch het lekkerst bij pasta. Dan komt de salade en zoals gebruikelijk laten we de serveerster lekker lang met de kaasrasp bezig zijn, mmmm! Och, en die ‘breadsticks’ zo jammie!

Dan komt ons hoofdgerecht. Martijns bordje is overvol. Jeetje, dat hoefde nou ook weer niet. Maar hij krijgt het tot de laatste pappardelle helemaal op. Ook mijn bordje gaat helemaal leeg.

Omdat we toch niet meer hoeven te rijden, bestellen we wederom een cocktail na. Martijn is helemaal fan van de Long Island Iced Tea, maar hier hebben ze Long Island Limoncello. Dat lijkt hem wel wat. Ik ga voor de Passion Fruit Moscato Rita. En ze smaken echt erg lekker!

Iets wat tipsy lopen we terug naar onze hotelkamer. En dan besef ik ineens dat Meow Wolf nog op onze planning stond. Kak! Aangezien we morgenochtend toch eerst ook nog naar Santa Fé zelf in willen gaan, besluiten we Meow Wolf ook maar op te schuiven naar morgenochtend. Verder staat Kasha Katuwe Tent Rocks National Monument nog op de planning. We twijfelen of we de Turquoise Trail ook nog ergens erin moeten proppen, of dat we deze overslaan. Ik denk zelf dat we genoeg aan Meow, Santa Fé en Kasha Katuwe hebben.

Aantal gereden mijlen: 175 (281 km)
Weertype: bewolkt en af en toe wat drupjes. Tussen de 15 graden (in de bergen) en 25 graden in Santa Fé.

Dag 16: Rio Grande Gorge Bridge, Taos Pueblo en The Enchanted Circle

Farmington (NM) – Santa Fé (NM)

Om 6.00 uur gaat die verdomde wekker. Jeetje, wat liggen we nog lekker. Maar we hebben een lange afstand te overbruggen vandaag, dus ik wil niet later dan 8 uur weg. Goed, nog dan. Na een minuut of twintig sluimeren stappen we toch maar uit bed, kleden ons aan en lopen naar het ontbijt. Maar jeetje, wederom ligt er niet zo veel. De bak met ei is vrijwel leeg. Hoezo dat dan? Het is nog maar 6.40 uur en het ontbijt is nog maar tien minuten aan de gang. Het kan nu toch al niet op zijn? Ook de koffie en de jus is op. Een vrouw in de ontbijtzaal spreekt Martijn aan en zegt hem dat om 6 uur de werklui zijn geweest om te ontbijten en zij hebben alles op gemaakt. Nou, lekker dan. In dit hotel slapen de hele week wat werklui en blijkbaar hebben zij de afspraak dat zij om 6 uur al mogen ontbijten. Ja, allemaal leuk en aardig, maar de gewone gast mag hier natuurlijk niet het dupe van worden. Gelukkig wordt het langzaam weer wat bijgevuld en kunnen we van ons standaard ochtendmaal genieten.

Eenmaal terug op de kamer pakken we onze spullen bij een en checken we uit. Het is gelukt, voor 8 uur zitten we in de auto. De Tom Tom gaat op het adres van Taos en geeft aan dat het iets langer dan vier uur rijden is. Uh? Via Googlemaps is het 3,5 uur. We geven de auto wat vloeistof en beginnen dan aan onze roadtrip. In de verte zien we een stuk of vier luchtballonnen. Nee, het zijn er zes… Of nee, negen!

Normaal staat Albuquerque bekend om zijn ‘ballooning’, maar blijkbaar ook aan deze kant van New Mexico is het hip. Al zal het wel gewoon iets toeristisch zijn, aangezien het geen week van de luchtballonnen is. Dat is meestal in oktober. Althans, in Albuquerque. We rijden via Dulce en Chama, wat zo zijn momenten heeft van mooie uitzichten over heuvels en later zelfs door de bergen. Het is prachtig rijden, maar zie onderweg wel vaak een prairie dog langs de kant staan. Oh, als die maar niet onder de auto terecht komt…

Dan na exact twee uur rijden wisselen we van chauffeur. Aan de eindtijd te zien heb ik er bijna een uur van afgesnoept. Toch raar, we rijden niet eens via een snelweg. Dan na ruim een uur rijden, zijn we bij de Rio Grande Gorge Bridge. We parkeren de auto bij een rustplaats en lopen dan naar de brug toe. De brug is een ijzeren boogconstructie die op een hoogte van 172 meter de Rio Grande River overbrugt. We lopen naar het midden van de brug en zien dan een prachtig uitzicht op de kloof en de rivier.

Op de brug staan ook telefoonpalen welke gebruikt dient te worden als je het even niet meer zit zitten. Blijkbaar zijn deze nodig. Je kijkt echt ontzettend diep de kloof in. Als je er vanaf springt, weet je in ieder geval zeker dat je het niet overleefd.

We lopen weer terug naar de auto en rijden dan naar het Visitor Center van Taos. Wellicht dat ze hier een gedetailleerde kaart of folder hebben van de Enchanted Circle. Maar helaas, wel veel prullaria én wifi! Dan rijden we weer ietsjes terug, naar Taos Pueblo. Dit is een nog actieve indianen gemeenschap. De woningen worden al meer dan 1000 jaar continu bewoond. De Pueblo is volledig gemaakt van adobe (aarde vermengt met water en stro). Deze werd vervolgens in vormen gegoten of tot zongedroogde bakstenen verwerkt. De muren zijn vaak een paar meter dik. De Pueblo zijn eigenlijk veel individuele woningen, naast elkaar en in lagen gebouwd. Met gemeenschappelijke muren, maar zonder verbindingsdeuren. Er wonen ongeveer 150 mensen fulltime in de Pueblo.

Als we de auto geparkeerd hebben, lopen we naar de kassa. Jaja, je dient hier entree voor te betalen en wel 16 dollar per persoon. Tot een paar jaar geleden moest je ook nog voor je cameragebruik betalen, maar dit zit nu bij de prijs in. We lopen het terrein op en zien eigenlijk alleen maar commerciële prut. Bijna elke Pueblo is ‘verbouwd’ tot een koffie-, ijs-, of prullariatent.

We lopen snel een rondje en gaan nergens naar binnen. Alleen de kerk bekijken we van binnen. Na twintig minuten zitten we alweer in de auto. Nee, dit hadden we best kunnen missen. Niet ons ding. Als we wegrijden, zien we een hondengezin: papa, mamma en twee puppy’s. Zo lief. Ik doe het raampje open van de auto zodat ik beter foto’s van ze kan maken, maar de papa hond komt met een boos gezicht op me af. Oops,… rustig maar hoor, ik doe jullie kinders niets.

Het volgende op onze planning is een rondje om de Wheeler Peak (4011 meter) van het Sangre de Cristo gebergte. Ofwel, de Enchanted Circle. Deze schilderachtige route is 134 kilometer en loopt door historische steden, langs meren en beken en in de buurt van skigebieden. Als eerste plannen we een stop bij de Sint-Antoniuskerk in Questa. Het is even zoeken, maar we krijgen hem uiteindelijk gevonden. De kerk is prachtig in Mexicaans stijl.

Helaas is hij niet open om binnenin te kijken. We rijden weer verder en rijden het plaatsje Red River in. We hebben eigenlijk wel zin in een kop koffie. Dit stadje ziet er erg leuk uit. Het is een combi van een western stadje en een skioord. We parkeren de auto en zien dan dat er ook een brouwerij zit: Red River Brewery Company. Logische naam Tja, één biertje moet kunnen, toch?

We nemen plaats aan de bar buiten. Martijn bestelt een wit biertje (de Greenie Peak Wheat) en ik ga voor een blonde (Lazy Bear Blonde). Die is tenslotte het lichtst hier met 5%. We bestellen er ook wat te eten bij: gefrituurde kaasblokjes. Het gaat er goed in.

Heerlijk, even een uitgebreide stop, zo na een lange roadtrip. Het is tenslotte al 14.00 uur, dus zijn al zes uur onderweg. Wel met tussenstops gelukkig.

Na een uur vervolgen we onze weg over de Enchanted Circle en stoppen dan bij de Vietnam Veterans Memorial State Park. Dit was het eerste belangrijke gedenkteken van Vietnam in de Verenigde Staten. Het is momenteel het enige park van de staat dat uitsluitend is gewijd aan veteranen van de oorlog in Vietnam.

Het monument stond oorspronkelijk bekend als de Vietnam Veteranen Vrede en Broederschapskapel en is ontstaan uit een veldslag bij Con Thien, Zuid-Vietnam, waarbij 17 mannen het leven lieten. Onder de mannen was David Westphall, zoon van Victor en Jeanne Westphall.

Dan stellen we de Tom Tom in op ons hotel in Santa Fé. Bijna twee-en-een-half-uur rijden. Als we nét onderweg zijn, zien we twee prairie dogs op de weg zitten. De ene vlucht weg, maar de ander blijft gewoon op de weg staan! Redelijk vol in de remmen proberen we het beestje te ontwijken, maar ik zie hem onder de auto verdwijnen. Nee toch?? Nee! Voorzichtig rijden we weer verder en zien we door de achterruit het beestje onder de auto vandaan komen en naar de kant toe huppelt. Godzijdank, hij leeft nog! Maar ik hoorde toch zeker een ‘pok’. Wat zou dat dan geweest zijn? Niet dat hij nu zijn hoofd gestoten heeft en alsnog langs de kant dood gaat omdat hij een soort van hersenbloeding heeft ofzo? Nee, dat zal niet. We houden het gewoon op een happy end! Hij leeft!

Niet veel later slaan we nét voor Taos de NM-585 in en komen dan uit bij het Visitor Center. Daar slaan we weer links af en dan is het nog een goed anderhalf uur. Ik maak alvast een begin aan ons verslag van vandaag. Wel zo efficiënt. Iets voor zessen rijden we het parkeerterrein van Econo Lodge op. Hier slapen we twee nachten. We checken in een krijgen kamernummer 203. Op de eerste verdieping dus. Helaas geen lift aanwezig, dus dat wordt weer even tillen met de koffers. Gelukkig reizen wij niet zo zwaar, dat scheelt. Wel lopen we twee keer, want én de koffers én onze handbagage met koelbox gaat niet samen. De kamer is behoorlijk groot. Top. Het is alleen erg jammer dat er vloerbedekking in ligt, want hierdoor krijgen we steeds schokken als we de klink van de deur aanraken. Of zelfs als we elkaar aanraken hahaha… De vonk springt nog steeds over bij ons

Ze hebben hier een Guest Laundry en daar mogen wij tot 20.00 uur gebruik van maken. Snel pakken we onze vieze was bij één, trekken we onze spijkerbroek aan zodat ook de broeken die we nu aan hebben in de was kunnen en lopen dan met de tas naar beneden. We wisselen bij de receptie wat dollars voor quarters en zien dan bij de wasmachine dat deze 3 dollar kost. Jeetje, dat is vrij aan de prijs. Normaal betaal je 1,25 dollar voor een wasje. Het drogen daarvan kost daarentegen maar 25 cent. Na een drie kwartier loopt Martijn weer naar beneden om de was in de droger te doen. Twee seconden later krijg ik een whatsapp bericht van hem. De droger duurt maar 6 minuten met een kwartje. Aha. Hij gooit er nog wat kwartjes bij en geeft dan 27 minuten aan. Dat zou genoeg moeten zijn om onze was droog te krijgen.

Ondertussen bekijken we de menukaart van Olive Garden. Deze zit schuin tegenover het hotel. Chili’s zit direct tegenover ons hotel. Maarja, daar hebben we gisteren al gegeten. Zou raar zijn als we daar wederom gaan eten, toch? Hm, of toch niet? Nu we niet meer met de auto weg hoeven, kunnen we bij Chili’s die heerlijke cocktails proeven die we gisteren op de menukaart zagen. Sorry Olive Garden, het wordt tóch weer Chili’s vandaag. Na een half uur lopen we naar beneden om de was op te halen. Toch raar dat het hier in een half uur kurk droog is en thuis na 2 uur alleen wat strijkdroog. Maar energiezuinig zal deze niet zijn.

Dan steken we de straat over en beslissen dat het vandaag ‘F*ck it Friday’ is. Ofwel, laten we vandaag niet op de calorieën letten. We maken het ‘Sizzle to the Table’ vandaag en kiezen beide voor tortilla’s met rund en kip. Alleen voor mij met Corn-tortilla’s, Martijn kiest voor de normale bloem-tortilla’s. Scheelt voor mij toch weer 170 calorieën (hm, toch een klein beetje letten op de kilo’tjes? ) Daarbij kiezen we beide voor een heerlijk koud wit biertje: Blue Moon! Het smaakt ons te lekker, maar krijgen het – hoe onverwacht ook – niet op.

Als de serveerster langs komt om onze borden op te halen vraagt ze of we zin hebben in een toetje. Hm, de nagerechten zien er echt té lekker uit, maar dat gaat echt niet meer passen. Een vloeibaar toetje gaat er altijd wel in natuurlijk. Zeker nu we niet meer hoeven te rijden. Martijn bestelt de Grand Coconut Margarita en ik ga voor de Cuervo Blue Margarita, dat is met Blue Curacao. Heerlijk.

Als we de cocktails op hebben, lopen we weer terug naar ons hotel. We maken het vandaag niet te laat, aangezien we beide bést wel ‘op’ zijn. Morgen staat een rondje Jemez Mountain op het programma, nadat we naar Bandelier National Monument zijn geweest.

Aantal gereden mijlen: 378 (608 km)
Weertype: warm met af en toe wat bewolking

Dag 15: Bisti Badlands, of iets wat erop lijkt

Farmington (NM)

Na een vrij onrustige nacht (veel wakker geweest) worden we rond 7 uur weer wakker. De wekker staat op 8, dus we hebben nog even. Maar na een half uur luieren staan we toch maar op. We lopen naar het ontbijt en zien dat, ondanks dat je er nog ruim een uur kan ontbijten, niets tot niet veel meer aangevuld wordt. Maar ach, al onze basis ingrediënten zijn er. Alhoewel, Martijn mist zijn aardbei/bananen yoghurt en er is ook geen roerei te bekennen. Maar ach, met een bagel, toast en een wafel komen we een heel eind.

Eenmaal terug op de kamer komen we maar langzaam op gang. Op de planning staat Bisti Badlands Wilderness en we kunnen er eigenlijk weinig van voorstellen. Ik heb wel wat teksten van ontdek-amerika.nl afgehaald, maar daar staat dat het met een GPS een stuk fijner is om te orienteren. Zeker omdat je dan ook bepaalde waypoints in kunt voeren. Wij hebben geen enkele ervaring met het gebruiken van een GPS of waypoints. Martijn probeert nog wel wat apps te downloaden, maar allemaal lijken ze niet wat we zoeken. Gelukkig staat er ook een alternatief op ontdek-amerika.nl. Je parkeert dan de auto wel bij Bisti Badlands, maar je loopt dan de andere kant op. Ook daar staan verschillende hoodoos, maar een stuk dichterbij.

Verder maken we van deze relaxte ochtend gebruik om ook alvast ons één na laatste hotel te boeken. De laatste twee overnachtingen (in Tucson en Phoenix) hebben we nog niet geboekt. Het plan is om deze via de Choice-punten te betalen. We begonnen deze vakantie met nog 9.885 punten op zak en inmiddels zijn deze oplopen naar bijna 24.000. Het hotel welke we op het oog hebben in Tucson kost ons 16.000 punten. Mooi, Comfort Suites at Sabino Canyon is geboekt! Met afgelopen nacht slapen we nog zeven nachten in een Choicehotel voordat we in Phoenix zijn (die in Tucson kunnen we uiteraard niet meetellen voor punten). Hopelijk hebben we dan weer zo’n 16.000 punten. Alhoewel we ook een goed hotel zagen voor maar 8.000 punten! Die kunnen we dus in feite al snel gaan boeken Houden we nog wat puntjes over voor onze volgende vakantie…

Rond half 11 gaan we op pad. Via het zuiden rijden we Farmington uit en dan volgt een vrij lange saaie weg. Alleen maar rechtuit op een paar flauwe bochten na. Dan na een goed drie kwartier slaan we links af, een gravelweg op. We kunnen maar een mijl of 15 per uur rijden. Dan zijn we bij de parkeerplaats van Bisti Badlands.

Met ons staan er nog twee auto’s en twee vrachtauto’s. Er zijn drie mannen hard aan het werk. Zo te zien zijn ze bezig om een toiletgebouw in elkaar aan het zetten. Maar als we op pad willen gaan, rijden de twee vrachtwagens weg. Blijkbaar zijn ze alweer klaar met werken voor vandaag. We lopen naar het officiële bord van Bisti Badlands en daar staan wel verschillende namen van Hoodoos aangegeven. Maar zoals gezegd, zonder GPS zijn deze lastig te vinden. Wij lopen dus de andere kant op en dwalen wat door het gebied. Het is vrij warm en voelen de zon branden op onze huid. Gelukkig hebben we wel onze hoeden op, want anders zou je binnen no-time een zonnesteek op kunnen lopen.

De grond van het gebied is erg apart. Niet te omschrijven eigenlijk. We dwalen wat doelloos rond en zien dan ineens in de verte een paard staan. Uh, wat doet die daar nou? Er lijkt niemand qua persoon bij hem te staan. Zou het een wild paard zijn? Maar wat heeft hij dan hier te zoeken? Er is geen gras en water lijkt er ook niet te zijn. Maar aan de vele hopen poep die we tegenkomen, lijkt het wel of hij hier lang genoeg kan ronddwalen. Dan zien we verschillende hoodoos, maar wij lijken meer interesse te hebben in het paard. Hij kijkt ons steeds aan en knikt wat met zijn hoofd.

We hebben totaal geen verstand van paarden, dus weten niet precies wat het paard aan ons wil vertellen. Zou hij gewoon ‘hallo’ bedoelen? Of betekent het juist ‘ga weg’. We lopen er voorzichtig naar toe, en hij draait een rondje. Als we nog dichterbij komen, dan loopt hij verder weg. Hm, oké… het is niet de bedoeling van het paard dat we naar hem toe komen. We besluiten dan ook om het paard maar te laten. Waarschijnlijk hoort het paard gewoon bij iemand in de buurt. Zó verlaten is het gebied nou ook weer niet. Laten we het daar in ieder geval maar op houden.

Inmiddels zijn we al zo’n uur aan het dwalen en ik ben het eigenlijk wat beu. Het is echt zó ontzettend warm en we durven niet veel verder te lopen. Zonder GPS is dat toch veel te lastig. Alles lijkt op elkaar. Als we terug lopen naar de auto, blijkt ook dat ons richtingsgevoel ons totaal in de steek heeft gelaten. Ineens zien we dat we de verkeerde kant op lopen. Snel lopen we dus maar de juiste kant op en als we weer terug in de auto zijn gaat snel de airco op standje hoog. We pakken onze meegenomen yoghurtjes uit de koelbox en hebben zo een vroege lunch.

Als we terug naar Farmington rijden, besluiten we om richting de Safeway te rijden. Kijken of ze daar wellicht lekkere biertjes hebben, voor op de kamer. We rijden weer terug via dezelfde saaie weg naar Farmington en onderweg zie ik steeds ontzettend veel vlinders voor de auto vliegen. Ai, dat gaan ze niet overleven. Best sneu eigenlijk. Vlieg daar dan ook niet! Elke vijf seconde is het raak. Maarja, wat doe je eraan? Het blijven insecten en die vind je tijdens de vakantie erg vaak op je ruit… Tis niet anders. Als we bijna bij Farmington zijn, rij ik nog bijna zo’n lief klein beestje, wat het meest op een prairie dog lijkt, omver. Maar gelukkig kan ik hem voorzichtig ontwijken.

Eenmaal bij de Safeway kopen we uiteindelijk alleen wat kruiden (de ‘minder zout’ versie konden we bij de Walmart niet vinden). Het bier blijkt hier iets wat aan de dure kant te zijn. Dus staan we met alleen wat kruiden bij de kassa. De dame voor ons kijkt naar ons karretje en vraagt of we wellicht voor haar willen. Wat attent! Het is alleen wat lastig met de karretjes. Ze begrijpt niet helemaal dat we met ons karretje niet langs die van haar kunnen. Daar is het iets te smal voor. Maar uiteindelijk, met wat handen-en-voeten-werk (bijna letterlijk) kunnen we onze drie potjes kruiden betalen. Dan rijden we weer naar de Walmart. Wel een andere vestiging als gisteren. Wat ons meteen opvalt is de grootte van deze hal. Daardoor zijn de gangpaden ook een stuk ruimer opgezet. Erg fijn! Bij de Walmart blijkt het bier inderdaad iets goedkoper te zijn, maar het scheelt niet heel veel. We kopen voor de verandering maar eens een 6-pack van de Sam Adams Summer Ale en verder wil Martijn toch eens de M&M’s hazelnoot proberen.

Inmiddels hebben we behoorlijke dorst gekregen, maar zijn de vele water welke we meegenomen hebben uit onze koelbox beu. Naast de Walmart zit een McDonalds en daar halen we ieder een grote frisdrank. Tja, 1 dollar ‘any size’.

Met onze ‘emmer’ rijden we weer terug naar het hotel en met onze verlenging van de lunch (pretzels met humus) kijken we een aflevering van ‘Beste Kijkers’ terug. Daarna valt Martijn in slaap en geniet ik weer even van de goede tijden en de slechte tijden uit Meerdijk.

Rond zes uur vinden we het tijd om ergens wat te gaan eten. Maar waar? In Farmington zijn bijna al onze favoriete ketenrestaurants aanwezig. We besluiten om vandaag te gaan eten bij Chili’s. Je kunt daar voor 25 dollar een voorgerecht (gedeeld), ieder een hoofdgerecht en een nagerecht (gedeeld) nemen. Al kun je als voorgerecht ook voor ieder een huissalade nemen.

En dat doen we dan ook. Verder kiest Martijn voor de Margarita Grilled Chicken en ik ga voor de Mango-Chile Chicken. Samen met mijn ijswater en limoen een erg lichte maaltijd qua calorietjes. Dat is ook wel eens een keer prettig. Voor het nagerecht kunnen we kiezen uit Skillet Chocolate Chip Cookie of een Cheesecake. Aan de calorieën te zien is het verstandig dat we voor de cheesecake kiezen.

We vragen wel meteen bij het bestellen of we het mee mogen nemen naar huis. Uit ervaring weten we dat we deze na onze maaltijd toch niet op kunnen.

De huissalade komt al snel, maar ook het hoofdgerecht is er vrijwel meteen. Prima!

Het smaakt echt voortreffelijk. De kip is echt super mals. Iets waar ik altijd bang voor ben, dat de kip te droog is. Maar deze is echt heerlijk.

Nadat we afgerekend hebben en we met onze ‘doggybag’ naar de auto lopen, hebben we eindelijk eens het gevoel dat we niet met een opgeblazen buik naar ons hotelkamer gaan. Misschien toch eens wat vaker doen, dat ‘light’ eten. Eenmaal terug in de kamer begin ik aan het verslag en staat uiteraard Friends weer op. Niet lang nadat we ‘thuis’ zijn beginnen we toch maar aan de cheesecake. Ook die smaakt heerlijk. Zeker met een heerlijke bak koffie erbij.

Daarna genieten we weer van een rustig avondje met onze oude bekende Sam.

Morgen weer vroeg op, aangezien we een behoorlijke route te gaan hebben. We rijden eerst in bijna 4 uur naar Taos om daar naar de Pueblo’s te gaan en daarna nog door naar Santa Fé.

Aantal gereden mijlen: 94 (151 km)
Weertype: hot hot hot